Tego świata już nie ma.

Konarska

Teraz to ja się źle wyraziłam - ja chcę Michała w Londynie!

Pierniczkowa

Kurczę, wkurzająca ta Betty. No i szkoda ich, że cały czas są między nimi jakieś nieporozumienia. Przyłączam się do komentarza Oli - też chcę Michała w Londynie!

Lora

Michała w Londynie nie będzie bo to się historycznie nie klei i tak długo czytałam w źródłach, żeby wysłać Anastazję do Londynu - jedyne co mi historycznie wyszło to pożenić ją z UBekiem stąd rozbudowany wątek Karola.

Lora

Pierniczkowa

Bardzo mi smutno czytać o ich powojennym życiu. To musiał być naprawdę duży szok, takie przejście z jednego świata do drugiego. Szczególnie ten cytat to oddaje:
,,Przedwojenna arystokratyczna mentalność Bronka dawała o sobie, co raz część znać, z trudem odnajdywał się w świecie bez kamerdynera i licznych wygód. Co innego, kiedy trwała wojna, to była wyjątkowa sytuacja wtedy wygody były oczywistym zbytkiem i w pełni to rozumiał i się z tym godził. Ale teraz, kiedy walka się skończyła, Woyciechowski nie do końca rozumiał mechanizmy rządzące zwykłym życiem."
Poza tym... Skąd ty bierzesz tyle pomysłów na te opowiadania? Smile

To niesamowite!
No i to...
,,
- Tak, ale na studia już nie wrócę - odpowiedziała smutno - już za dużo widziałam... "
Wojna wszystko niszczy. Nawet plany na przyszłość.

Lora

Pierniczkowa

Tu Wandę mimowolnie wyobrażam sobie jako M.Różdżkę. Hm. Nie wiem, czemu. Może dlatego, że jest taka niezadowolona, a różdżkowa Wanda ma właśnie takie sceny.
To jest naprawdę śliczne opowiadanie, ma dużo szczegółów, świetny epilog... Naprawdę! I tak miło się czyta o wielkich osiągnięciach naszych bohaterów...
Tylko jednego nie rozumiem; Celina zmarła w końcu w 1945 czy dożyła osiemdziesięciu lat? No i ,,osiemdziesiąt" w opowiadaniu wygląda lepiej, gdy napisze się to słownie.
W sumie szkoda, że masz zamiar skonczyć. No ale wszystko kiedyś się kończy.

Lora

Konarska

Ojej. Ojej. Ale się spłakałam... Wiesz, co mi to uświadomiło? Jak pięknie mogłoby być, gdyby się to wszystko lepiej ułożyło, gdyby w '39 sojusznicy się okazali lepsi...
A co do opowiadania - strasznie mi się podoba to, jak jest pięknie. Jak zwyczajnie. Jak sielsko, anielsko...

Lora

Konarska

Pamiętam te czasy, kiedy jeszcze nie wiedziała o Wyklętych, o tym, jaka nagroda ich spotkała za walkę o wolność... Potem tak strasznie mnie zabolała prawda.

Lora

Ja o tym wiedziałam, więc to nie było tak, że odkryłam coś nowego, tylko po prostu za każdym razem kiedy w to wchodzisz wpadasz w taki smutek. A części, które szkicowałam są naprawdę smutne stąd ta radosna, sielska fantazja.

Lora

Konarska

Bardzo gorzka ta część. I w ogóle, Loro, Twoje opwiadania są takie gorzkie, a przez to życiowe. Tworzą taką zwartą całość. Bardzo ciekawie wymyśliłaś z tymi komnunistami. To takie prawdziwe, chociaż ciężko mi ich zrozumieć. Ale nie dla każdego najważniejszy był Bóg, Honor, Ojczyzna.

Pierniczkowa

,,...że nawet Polacy tacy sami jak oni mają do nich żal, nawet Polska ich porzuciła w tym powstaniu. " - wiem, że tak było, ale... nie rozumiem, czemu. A może za dużo się naczytałam o powstańczym patosie, a za mało o życiu cywilów...
Jak ty to wszystko wymyślasz? To jest niesamowite, taka fabuła, tyle postaci, a wszystko takie spójne i w ogóle... Wiedz, że ja Ciebie też bardzo szanuję. Bardzo!