Szczeście za kratami

Zorina

Brudna zima cela.
Michał Konarski usiadł na wieziennej pryczy.
Był to dosyć przystojny blondyn -szczupły i niebieskooki.
Nie przypominał jednak w niczym dawnego salonowego bawidamka.
Starał się nie patrzeć na Larsa Rainera.
Kiedyś wszechpotęzny szef gestapo -teraz jednak jego przyszłośc była dośc niepewna -tak samo jak Michała.
Co za ironia losu że znleźli się w jednej celi.
Myśląc o tym Lars zaśmiał się cichutko.
-Co pana tak śmieszy ?spytał Michał ostro.
-Bo widzi pan panie Michale my zasadniczo jesteśmy do siebie podobni.
-Niech mnie pan nie obraża a sobie nie schlebia odparł młody Konarski.
Zapadło milczenie.
Michał zastanawiał jak Celina wytrzyma przesłuchanie i czy to bydle w rosyjkim mundurze nie zrobi jej krzywdy.
Tyle padło między nimi niepotrzebnych słów -teraz żałował że zarzucał jej zdradę ideałów.
Udowodniła że jest odważna i tak wiele ryzykowała dla dawnych przyjaciół ,dla niego.
Chciałaby ją przeprosić ,przytulić i powiedzieć że to wszystko co było kiedyś nie ma już żadnego znaczenia.

Do celi przynieśli chleb i wodę.
Lars spał.
Michał odkroił kawałek chleba i zobaczył w nim coś dziwnego.
Był tam ukryty gryps.
"Wyrzymałam przesłuchanie -nikogo nie zdradziłam.
PS. Kocham cię '
Celina.
Schował gryps do kieszeni i uśmiechnął się z zadowoleniem.

Inka

Miałam łzy w oczach, myśląc o Celince, która po ciężkim przesłuchaniu, pierwsze o czym myśli, to uspokoić Michała. Piękne. I z takim przebłyskiem nadziei.