Przesłuchanie

Konarska

Hej! Zapisałam się na kurs pisania i... powstalo kilka dziełek. Może macie ochotę przeczytać, skomentować. To możecie traktować jak autorskie bądź ff o Władku

Gardzę Tobą. Może i siedzisz teraz za stołkiem, najedzony i czysty, podczas gdy ja od dwóch tygodni jem tylko suchy chleb, ale wiem, że wygrałem. Nie złamiesz mnie, wiesz? Możesz próbować ze mną wszystkiego. Możesz mi wmawiać, możesz mnie szantażować, możesz mnie bić. Wiesz, jaka jest między nami różnica? Że ja wierzę w to, co robię. I będę temu wierny. A ty? Czy nie dawno nie staliśmy po tej samej stronie barykady? Ty w nic nie wierzysz – poza wygodą, poza pieniędzmi i bezpieczeństwem.
Wiem, że mnie nie złamiesz. Ale czasem się zastanawiam, co byś zrobił, gdybym Ci uległ? Gdybym ci powiedział wszystko, co tam chcesz? Cieszyłbyś się? A może żałowałbyś, że nie możesz mnie już bezkarnie bić i poniewierać? Ale nie martw się… Nie dam ci tej przyjemności. Wygram nasz pojedynek.
Wal! Na co czekasz! No, bij! Mnie to nie robi różnicy. Przecież znam mój los. Sznur na mnie już czeka. Nie chce cię prosić o łaskę. Może, gdybym uparł się, żeby przeżyć, byłbyś ze mnie zadowolony? Może gdybym płaszczył się przed Tobą, czułbyś się zadowolony? Gdybym stracił resztki godności, gdybym stał się egoistą. Ale wiesz, mnie trzyma złożona Jej przysięga. A przysięgi się nie łamie.
Widzę, że próbujesz jakiejś nowej gry. Pieprzysz coś, że Tobie też się ta nowa rzeczywistość niezbyt podoba, ale co można zrobić. Trzeba się pogodzić. Może i inaczej miało to wyglądać, ale teraz trzeba Jej służyć. Inaczej. Durniu, to przecież ja Jej służę. Walczę z Jej imieniem na ustach, dla Niej cierpię, dla Niej marznę. Dla Niej. Ale Ty, Ty możesz jej służyć po swojemu.
Dawno temu, zanim stanęliśmy po przeciwnej stronie biurka, opowiadałem Ci, jak chcę żyć. Tak, jak Ty teraz. Ale wiesz, cieszę się z tego, że tak nie jest. Bo mam honor. I ginę w Jej imieniu. Wyciągasz broń. Jesteś zdenerwowany. Nie chcesz przeciągać dłużej tej gry. Nie martwisz się konsekwencjami. Patrzysz mi w oczy. Spluwam na podłogę, „przyjacielu”. Odbezpieczasz broń.
Jestem wierny. Nadal Tobą gardzę, choć Ty jesteś panem mojego życia i śmierci. Ale wiesz, i tak wygrałem! Bo mam honor. Jestem silny żołnierz, a ty – zwykły sprzedawczyk. No, strzelaj. I łudź się, że tym uspokoisz sumienie.

Pierniczkowa

Odczuwam taką samą satysfakcję jak on (ten bohater)! O matko, teraz chętnie wykrzyczałabym temu przesłuchującemu, co o nim myślę! Super opowiadanie!

Konarska

Dzięki. Pracuję nad tym samym przesłuchaniem właśnie teraz z drugiej strony.

Dłużewska

Kurs pisania? O kurczę, świetnie!
Co do opowiadania: Genialnie oddałaś myśli przesłuchiwanego, wręcz czuję jego satysfakcję, jego poczucie wygranej. Rozumiem, że ten sprzedawczyk to jakiś jego dawny przyjaciel, że kiedyś walczyli razem przeciw Niemcom, a teraz "przyjaciel" stał się ubekiem?

Konarska

Tak, właśnie o to mi chodziło, Aniu. Większość ubeków była kiedyś Ww AK, więc...