Popiół

Pierniczkowa

Sama nie wiem, czemu to napisałam, ale... Po dwóch miesiącach przerwy czas trochę pomęczyć klawiaturę. Użyłam fragmentu wiersza niezastąpionego Baczyńskiego - ,,O mój ty smutku cichy". Nie pytajcie, czemu akurat to i czemu tytuł taki dziwaczny. Jakoś tak... pasowało mi.

Oto słyszę, jak w popiół
przemieniam się i kruszę.
I coraz mniejszy ciałem
wierzę we własną duszę.

Teraz idź. Szybko. Musisz zdążyć. Nie zawiedź. Nie zawiedź. Uważaj. Nie patrz ludziom w oczy. A jeśli oni wszyscy wiedzą? Martwiejesz. Meldunek pod pazuchą płaszcza jest jak tykająca bomba. Jeszcze chwila, a na pewno trafisz na kontrolę. Zginiesz przez głupi kawałek papieru.
Wciągnęłaś się w to, bo tak nakazuje sumienie. Bóg, Honor, Ojczyzna. Nie możesz zawieść, pamiętaj. Wolisz to niż wzgardę ze strony rówieśników. Nie chciałaś, to był przymus! Tak, to była presja! No, dalej. Bądż pewna siebie. Głowa do góry. Nic się nie dzieje. Już niedługo. Przjedziesz przez rynek... Uważaj, żeby nikt ci nie zabrał torebki. Potem tylko jedna ulica... Posterunek... Przeszywa cię koszmarny dreszcz. Posterunek! Czy ty tego wcześniej nie przemyślałaś? Jezu. Jezu. Trzeba zmienić drogę. Myśl. Szybciej, szybciej. Dobrze, wcześniej skręcisz w prawo, przejdziesz obok drogerii, a potem w lewo, w ulicę z posterunkiem, ale wtedy on już będzie dawno w tyle. Och, jak chciałabyś, by ktoś cię teraz wyręczył! Jak bardzo pragniesz wrócić już do domu! Jak bardzo chciałabyś, żeby ktoś tu przy Tobie był! Zaczynasz szybciej oddychać. Drżą ci ręce. Minęłaś rynek. Teraz wchodzisz w tę boczną ulicę. Spokojnie! Przecież tu nikt cię nie widzi. Na chwilę sie rozluźniasz. Nawet się trochę uśmiechasz! Tak, jeszcze dwie, trzy minuty i będzie po wszystkim. Idziesz wolniej, uspokajasz się. Ale nagle tę ciszę, ten ulotny stan spokoju brutalnie przerywa krzyk. Słowo, od którego znowu martwiejesz. Łapanka. Przez ułamek sekundy nie możesz się ruszyć, ale potem zwierzęcy strach bierze górę. Zaczynasz biec. Nie obchodzi cię ten meldunek, możesz go nawet zgubić, byle tylko uciec! Musisz żyć, chcesz żyć! O, skręt w ulicę z posterunkiem jest już blisko. Jeszcze tylko kilka kroków i...
A było tak blisko.

Roma

Opowiadanie super a końcówka wygląda na przerwną. Trzyma w napięciu. Kiedy przeczytałam o łapance to serce zaczęło szybciej bić. Bałam się. Jak ty to zrobiłaś?

Konarska

Kochana, ZAKAZUJĘ Ci mówić źle o swoich opowiadaniach. Słyszysz?
To jest... świetne. Tak po prostu świetne. Nie mogę się wypowiedzieć na temat fabuły, bo jej praktycznie nie ma, ale... świetny pomysł. Ile myśli sie przewija przez głowę w czasie takiego marszu. Muszę Ci powiedzieć, iż świetnie wczuwasz się w bohaterkę, jej myśli są bardzo prawdziwe! Gratuluję!
I tego, ze karmisz nadzieją czyetlnika do końca

Pierniczkowa

Dziękuję Wam bardzo. Smile

Esterko, nie wiem, jak to zrobiłam. Czy ja w ogóle coś zrobiłam? Very Happy

Olu, wezmę sobie do serca uwagę o złej opinii o własnych dziełach. Wink

Chociaż podejrzewam, że to syndrom każdego piszącego. ;D

Dłużewska

Doskonałe. Myśli w głowie takiej łączniczki, strach i bardzo ciekawe, że ona wcale tak naprawdę nie chce należeć do konspiracji. Wstąpiła do niej, by nie być gorszą, bo nie umiała odmówić. To bardzo ciekawe zagadnienie.

Pierniczkowa

Och, bardzo, bardzo dziękuję, Aniu.

Tak, bardzo interesuje mnie kwestia tych, dla których przynależność do konspiracji to tylko kwestia sumienia. Wink