Pamiętnik Leny: marzec 1940

Łączniczka

Jesteśmy w Getcie. Trzy miesiące w tym piekle. Kiedy Gubernator wydał rozkaz o przeniesieniu się wszystkich Żydów na teren Getta... nie poszliśmy. Nie wiedzieliśmy. Przecież... nie jesteśmy Żydami. Nie wypieramy się korzeni. Nie. Wiemy, o korzeniach Żydowskich i z nich też jesteśmy dumni, ale my sami... My sami nie jesteśmy Żydami. To jest pomyłka. Jedna wielka pomyłka. Co my tu robimy? To jest piekło. Na początku wszyscy wierzyli, że to chwilowe. Mimo, że upłynęły dopiero trzy miesiące wszyscy stracili wiarę. Nikt nie wierzy, że Niemcy są jednak porządnym Narodem. Ojciec chce się odwoływać. Myślę, że może się udać. Cuda się zdarzają. Codziennie myślę o tym, że stąd wyjdziemy. Wszyscy razem. Że Janek wróci. Ze wojna się skończy. Że weźmiemy ślub. Że będziemy żyć długo i szczęśliwie. Jak w bajkach, które mama opowiadała mi przed snem. Mam nadzieję, że to nie są tylko marzenia. Że to się wydarzy. Że jeszcze będzie tak jakby, chciała. Gdy wybuchła wojna wszyscy myśleli, że wojna potrwa parę dni. Niestety, trwa i będzie trwała o wiele dłużej...

Troszkę słabe. Tak, chciałam coś napisać Smile

I o to coś jest Smile

Lora

Krótko

Naprawdę spróbuj z dłuższymi formami Smile

O tym fragmencie, naprawdę ciężko coś powiedzieć bo ledwo się zaczyna od razu się kończy a szkoda bo masz potencjał Smile

Pierniczkowa

Lora ma rację. Ale dobrze Cię rozumiem, z moim pierwszymi opowiadaniami (dziwnie czuję się, pisząc to, bo nie jestem żadną weteranką) też tak było. Jeśli miałabym coś poradzić... Spróbuj posłuchać sobie ulubionej muzyki i pooglądać sobie rzeczy o Lenie w internecie. Albo wybierz się do parku. Mi to pomaga.

Łączniczka

Bardzo dziękuję Smile

Wiem, ze piszę za krótko, ale nie chcę by były naciągane...