Londyn

Pierniczkowa

Przeczytałam już wczoraj wieczorem, ale skomentować nie było jak. Umiesz pisać sielankę, bo ja widzę na oczy Punię, mieszkanie i oświadczyny. Umiesz, naprawdę. Taka śliczna ta część!

Krasiwaja

Nawet nie myśl o zabijaniu Marysi w tym opowiadaniu... Mogłoby być tak uroczo, jak zjawi się z Londynie z Otto, żeby poznać małą Ewunię... <33

Dłużewska

Szczerze mówiąc, dopiero myślę nad dalszymi częściami, bo mam kilka różnych pomysłów, ale Marysi na pewno nikt nie zabije, na pewno też pozna Ewę Wink

Krasiwaja

Widzę, że ostatni post Dłużewskiej <o, pewnie nowa część>.
Jednak nie.
Smuteczek.

Konarska

Ja też czekam i czekam...

Dłużewska

Nie wiem kiedy się pojawi ciąg dalszy. Na razie szukam inspiracji do ubrania pomysłów w słowa, bo jak ostatnio zaczęłam pisać, to tak opornie mi szło, że zrezygnowałam :/ Może w weekend znowu spróbuję.

Krasiwaja

I znowu płomień nadziei... zgasnął.

Pierniczkowa

Cierpliwości. ;D

Krasiwaja

LITOŚCI!
Ja chcę nową część!

Dłużewska

- Myślę, że te zdjęcia powinniśmy wysłać matkom - Michał podsunął Celinie dwie fotografie. Na obu byli we trójkę, jeszcze w szpitalu: Celina tuli Ewę do siebie, a Michał obejmuje je ramieniem. Zdjęcia wykonane przez Bronka.

***

Po tygodniu Michał wrócił do pracy, jego urlop dobiegł końca. Po raz pierwszy Celina miała zostać z córką zupełnie sama. Nikomu nie przyznała się do przerażenia, które ją ogarniało. Bała się Ewy. Bała się, bo tylko Michał nauczył się ją uspokajać, usypiać, kąpać. Był pełen cierpliwości, a Celinie głowa pękała ze zmęczenia i krzyku malutkiej. Płacz dziecka coraz częściej i coraz bardziej irytował.

- Cichutko, Ewa, cicho - Dłużewska tuliła córkę do siebie, ale płacz jedynie się wzmógł. - Nie mam siły. - Celina ułożyła dziecko w kołysce. Było nakarmione i przewinięte, matka nie miała pojęcia czego jeszcze może ono potrzebować. Poszła do łazienki, by w końcu zacząć robić pranie. Ewa ciągle łkała. Dłużewska oddychała coraz szybciej, coś niebezpiecznie pulsowało w skroni. Wyszła z łazienki, trzaskając drzwiami.
- Zamknij się, Ewa - syknęła, pochylając się nad kołyską. Zaczęła bujać mebelkiem, najpierw lekko, potem mocno, coraz mocniej i gwałtowniej. Jeszcze gorszy krzyk Ewy przywrócił matkę do porządku. Zatrzymała kołyskę. Ewa leżała przewrócona na bok, lewa rączka nienaturalnie leżała pod ciałem dziewczynki, buzia skierowana w stronę poduszki. Jej płacz był pełen bólu. Celina porwała córkę w ramiona.
- Co ja zrobiłam, Ewa, Ewa, moje słoneczko - oglądała córkę ze wszystkich stron. Dziecko zrobiło się sine od płaczu i wysiłku, jaki w ten płacz wkładało.
- O Boże - Celina podbiegła do telefonu. Wykręciła numer. Odebrał Bronek. Przerażonym głosem i bardzo chaotycznie powiedziała mu, że coś się dzieje z Ewą.
- Zaraz będę - odpowiedział Woyciechowski.

- Co się dzieje? - Bronek wziął Ewę na ręce.
- Nie wiem, boję się, że coś jej jest, może uderzyła się w głowę - Celina drżała. A jeśli połamała córce rękę? Przecież to małe stworzenie jest tak kruche i bezbronne. Dlaczego nie ma do niej cierpliwości? Przecież to Ewa, jej Ewa, wymarzona i wyczekiwana.
- Nie, chyba nic jej nie jest - Bronek uśmiechał się do dziewczynki, a ona zaczęła się uspokajać. - Zaraz, Cela... Jak ona miałaby się uderzyć w głowę lub skaleczyć? Przecież nawet jeszcze nie raczkuje.
- Tak, ale... - Dłużewska zamarła. - Po prostu bardzo się bałam, że coś jej się stało.
- Celina, idź się położyć. Ja posiedzę z Ewunią - zaproponował przyjaciel, a Celina nie umiała odmówić. Bolała ją głowa, spragnione snu oczy mimowolnie się zamykały. Opadła na łóżko.

***

- Cela - usłyszała szept Michała. Uchyliła powieki. Ewa leżała tuż obok. Była spokojna jak aniołek. Nie spała, a mimo to nie płakała. Michał pochylał się nad córką, podawał jej dłoń, a ona z zaciekawieniem zaciskała rączki na jego palcu. Jej oczy się śmiały.
- Cela, nie możesz tego robić.
- Czego? - kobieta zamarła.
- Ustaliliśmy przecież, że Ewa nie będzie spać w naszym łóżku. Ma swoją kołyskę i musi umieć tam spać. Musi być samodzielna.

***

Szybko okazało się, że Ewa jest spokojna tylko wtedy, gdy śpi w łóżku rodziców. Celina stosowała więc ten sposób, a potem znużona kładła się przy córce. Michał wracał z pracy i robił narzeczonej wyrzuty.
- Połóż ją do kołyski - mówił.
- Nie, bo jak ją kładę do kołyski, to się budzi i jest marudna!
- Przestań, Celina, jakoś w nocy śpi w kołysce.
- Bo ty ją wieczorem usypiasz! - Celina miała dość. - Wychodzę z Punią.

Wyszła, piesek biegł obok, a jego pani aż trzęsła się z bezradności. Dlaczego do Michała nic nie dociera? Gdy on jest przy Ewie, dziecko zamienia się w aniołka, w ciągu dnia jest małą diablicą, jakby robiła swojej matce na złość. Do tego Michał ciągle się wymądrza. Stanęła pod drzewem, opierając się o jego pień. I jeszcze ta Ewa. Dlaczego ona się tak zachowuje? Tak, jakby bliskość matki sprawiała jej cierpienie, a ojciec był oazą bezpieczeństwa. Kobieta otarła łzy spływające po twarzy. Chodziła po parku przez dłuższy czas. Tak dawno nie myślała o Zygmuncie, ale teraz znowu pojawił się w jej myślach. Nie miała czasu go wspominać, bo przecież poród, szpital, Ewa. Ale teraz zatęskniła za nim, być może nawet bardziej niż dawniej.

***

- Gdzie ty byłaś? - znowu pretensje Michała. - Już dawno minęła pora karmienia.
Celina umyła ręce i zabrała Ewę do salonu, zamykając za sobą drzwi. Dziecko łapczywie piło mleko matki.
- Dlaczego ty mi to robisz? - Dłużewska załkała. - Dlaczego Michała kochasz, a mnie nie? Przecież to ja cię chciałam, chciałam cię już przed powstaniem, a on nie, on dopiero potem. To ja cię chciałam i moja miałaś być. Tylko moja.

Krasiwaja

Tak, tak, tak! Wreszcie nowa część. Very Happy

Celina mi tutaj przypomina Kasię z "Oto jest Kasia". ;x Michał wzorowy tata - podoba mi się. I skoro zdjęcia wysłane, czekam na pojawienie się Marysi (i Otto). Very Happy

Konarska

Czemu oni się od siebie oddalają? Dziecko miało scementować ten związek, a nie rozwalać Sad

A co do części - świetnie oddałaś uczucia Celi i choć marzy mi się sielanka, to to kupuję w 300% Michał to ojciec marzenie...

Zorina

Bardzo życiowy temat poruszyłaś.
Pojawienie się dziecka ,często jest powodem kryzysu w związku.
Najbardziej mnie jednak niepokoi ,że Celina ,tyle myśli o tym Zygmuncie.

Dłużewska

Październik 1946
Celina siedziała przy stole, przeglądając raporty.
- To się w głowie nie mieści - powiedziała sama do siebie. - Sytuacja jest koszmarna. Panie Generale?
- Tak? - "Bór" oderwał się od swojej pracy.
- Myśli pan czasem o Zygmuncie?
- Bardzo często - wstał zza biurka i swoim dostojnym krokiem podszedł do kanapy, na której spała owinięta kocykiem trzymiesięczna Ewa. - Żałuję, że tak się to potoczyło. Że zginął na koniec powstania, gdy miałem zacząć rozmowy z Niemcami o przerwaniu działań. Nigdy nie miałem ludzi tak oddanych jak ty i on.
- To moja wina, że zginął - szepnęła Celina.
- Nie możesz tak mówić. Nie możesz obwiniać się o każdą śmierć. Był nieostrożny, rzucając się w pojedynkę na pięciu Niemców.
- Też miałam jeszcze kilka naboi... powinnam była iść na nich razem z nim.
- Dość tego, Celino. Na dziś wystarczy. Wracaj do domu.
- Nie spieszy mi się - Dłużewska westchnęła. - Mój mąż i tak pracuje od rana do wieczora.
"Bór" ponownie usiadł przy biurku. Przyglądał się swojej byłej łączniczce, nie mogąc zrozumieć, dlaczego akurat teraz ulatuje z niej życie. Teraz, gdy urodziła dziecko i wyszła za mąż.

***

- Władek, jeśli to nie tutaj, to ja i tak spędzę noc na tych schodach. Nie mam już siły - Ruda oparła się o ścianę. Ciężko dysząc, odrzuciła torbę na podłogę.
Władek nacisnął dzwonek. Rozległo się piskliwe szczekanie. Po chwili płacz dziecka. Coraz bliższe stukanie obcasów po posadzce. Drzwi się otworzyły, Ruda i Władek zostali zaatakowani przez śmiesznego biało-brązowego psa, ogarnęło ich buchające z mieszkania ciepło i zapach gotowanego kalafiora. Bliski płacz dziecka i w końcu Celina w białej bluzce, szarych wąskich spodniach sięgających kostek i domowych pantofelkach.

Dłużewska

Co do pierwszej dzisiejszej części, to nie jestem z niej zadowolona, ale jakoś musiałam ruszyć z miejsca :/