List łączniczki

Roma

List jest poplamiony krwią

Mój najdroższy!
Zwyciężasz i umierasz. O tym musisz pamiętać, najdroższy.
Walczymy tutaj, na Starówce. Nasza sytuacja jest krytyczna, ale po co ja Ci to piszę? Nie oczekuje współczucia. Przecież
walczymy o wolną Polskę! O nic więcej. Wiesz do tej pory nie mogę w to uwierzyć! Ale Ty to wiesz, każdy to wie. Walczymy o ukochaną Polskę. Wanda prosi, żebyś przekazał Bronkowi, że jest bezpieczna. Ty też bądź o mnie spokojny. Zastanawiasz się skąd ta krew. Przestań się o mnie martwić. Nic mi nie jest. A i przekaż Michałowi, że Celina żyje! Lena też jest bezpieczna. Zajęliśmy się nią i Jasiem. Musisz mi coś obiecać. Musisz przeżyć. Obiecaj, że się spotkamy, po wojnie. I będziemy szczęśliwi. Obiecaj! Musimy być szczęśliwy. Musimy żyć.
Niestety muszę kończyć. Mamy nowego rannego. Wanda prosi byś pozdrowił Bronka, Lena żebyś pozdrowił Janka, a Cela-Michała.
Nie martw się o tą krew to nic. Musisz żyć! Straciliśmy wszystko: młodość, marzenia, ojczyznę. Dziś zwycięstwo, jutro śmierć.
Kocham Cię!
Twoja oddana
Inka

Dłużewska

Najpierw napiszę, że list jest napisany, jakbyś naprawdę pisała go w powstaniu, w ekstremalnych warunkach i mając mało czasu. Rzuca się w oczy chęć zawarcia wszystkiego w krótkiej wiadomości, to ciągłe zapewnianie, że wszystko, pomimo krwi na kartce, jest dobrze brzmi absolutnie prawdziwie. To na wielki plus, jak wczułaś się w tamten czas. Myślę, że właśnie takie listy ludzie wtedy wysyłali, w takiej krótkiej, ekstremalnej formie.

I teraz druga rzecz, która szalenie mi się spodobała - Inka zna nasze dziewczyny, a jej chłopiec jest z naszymi Cichociemnymi i Inka przekazuje informacje o tym, że jest w porządku u Leny, Celiny i Wandy. Genialny pomysł!

Roma

Dziękuję. Naprawdę chciałam wczuć się wczuć w tamte czasy, żeby list brzmiał prawdziwie.