Kocham

Konarska

Miniminiaturka. To żaden wyczyn, w sumie to słabe, ale pierwsze od... łohohoho Smile

Miłej lektury.
- Kocham Cię – szepczę, wierząc, że już tak będzie.
Zaraz powiesz: „Ja Ciebie też”. Uśmiechniesz się. Pocałujesz.
- Celina – mówisz zamiast tego i patrzysz mi w oczy.
Co, „Celina”? Nie tego od Ciebie oczekuję…
- Tak? – pytam, drży mi głos.
Brzmię jak idiotka. Jak jakaś romantyczka. Źle, źle, źle.
- To nie jest takie proste…
Co nie jest proste? To, że cię kocham? To, że marzę o naszej przyszłości?
- Wiele Ci zawdzięczam i jesteś dla mnie ważna…
Jestem dla Ciebie ważna, tak? Ale nie ważniejsza niż Karolina? Rozumiem… Jestem zabaweczką, nie ma już jej, więc pocieszysz się mną?
- Nie wiem, jak bez ciebie przeżyłbym te dni…
Może byś pił, tak jak do chwili, gdy do ciebie przyszłam? A może byłaby inna?
- Spędziłem z tobą tyle wspaniałych chwil…
Och, przestań już! Doskonale wiem, do czego pijesz! Jesteś dobra w łóżku, ale kocham Karolinę…
- Uszczęśliwiasz mnie, ale…
Czego ja się właściwie spodziewałam? To, że ja czekam wiernie jak pies, że Cię przyjmuję, to nie znaczy, że ty mnie kiedykolwiek…
- Oj, przestań już – mówię, zdejmując wisiorek, który wczoraj mi dałeś.
- Celinka – nie chcę. Nie chcę cię słyszeć – Jesteś ważna, naprawdę…
- Nie chcę być ważna. – „Chcę być najważniejsza” dodaję, ale tylko w myślach.
- Przepraszam – mówisz i naprawdę, brzmisz smutno.
- Za co?
- Za to, że nie umiem cię pokochać.
***
- Kocham cię – szepczę, trzymając cię w ramionach.
Trzymając w ramionach twoje ciało.
- Nie zostawiaj mnie.
„Ja nie chcę szczęścia. Chcę ciebie, Karolina”… „To co jest ważne?”… „Jesteś ważna, ale…”
- Celina, kocham cię! – dotykam twoich włosów, twojej twarzy, całuję czoło…
„Taki czas, śmiertelny… Za Twoją też nikogo nie będę winić…”, „Co z nami?”, „Wiem, że tobie nie chodzi o mnie”…, „Nie chcę być ważna…”
Kocham Cię, naprawdę. Dlaczego ci wtedy, na tej plaży nie powiedziałem? Ale, Celina, uwierz, KOCHAM! Nie zostawiaj mnie!

Pierniczkowa

Nie no, Ola, jak ty będziesz wypisywać rzeczy typu ,,słabe", to przestanę kometować! Very Happy

Bardzo,bardzo mi się podoba! Jedyne w swoim rodzaju. Świetne. Widać, że dobrze się czujesz w tym temacie. Nie będę cytować tego, co mi się wyjątkowo spodobało, bo musiałabym skopiować całe opowiadanie. Smile

Edda

A więc tak... mogę szczerze? Nie podobało mi się.
Po pierwsze, forma mi przeszkadza w skupieniu się. Musiałam mocno się spiąć, aby dobrze zrozumieć. Sama forma dialogowa też nie jest mi blisko. WIem, że bardzo łatwo pisać w ten sposób i ukazywać emocje i zmiany postaci, ale nie na tym to tylko polega. Jestem świadoma tego, że to miało tak wyglądać, komponować się, ale nie kupuję. Dla mnie subtelniejsze jest napisanie czegoś w opisie, jakiś spojrzeń, muśnięć. To buduje atmosferę.
Druga sprawa to sama treść. Patrząc na Michała w tym odcinku, nie kupuję tego, że nie kocha Celiny. A jeśli mamy jechać niekanonicznie, muszę się zgodzić na taką interpretację. Tylko w takim razie po co jest mowa o łańcuszku? Celina raczej też tak nie zareagowałaby. Wyobrażam sobie, że nie odezwałby się, ale zamknęła w swojej skorupie i już nigdy nie wyznała miłości. Może taka Celina jest w serialu, może ja chcę, by taka była? Nie wiem.
Ostatni fragment. Chyba wiem, co chciałaś uzyskać tymi wyrwanymi cytaty: chaos Michała w głowie, jego rozpacz. Znów przeszkadza mi forma zapisu.Możem trzeba było napisać pochyloną kursywą (nie znam technicznej nazwy). Dla mnie też trochę za dramatycznie.

Przepraszam bardzo, ale wiem, że na krytyce też się człowiek uczy, a kłamiąc, nie czułąbym się dobrze. Wybaczysz?

Konarska

Wybaczam i bardzo dziękuję za krytykę Smile

Konarska

A zachowanie Michała... no cóż, ja nie wierzę, że ot, tak się odkochał. I uważam, że jeśli w V, VI sezonie nie padło "Kocham Cię", to on nie był jeszcze gotowy.

Inka

Ja lubię Twoje opowiadania niezależnie od formy, choć przyznaję, że chętniej czytam te dłuższe, gdzie narracja odgrywa równie ważną rolę, co dialog. Mimo to, to też mi się podoba. Z kolei co do treści - według mojej interpretacji to Karolina była lekarstwem na Celinę, nie odwrotnie. Ale właśnie to jest ciekawe w tych serialowych niedopowiedzeniach (na dobrą sprawę Michał nigdy po śmierci Osmańskiej z nikim o niej nie rozmawiał! Nie wiemy co myślał.), że każdy może myśleć o wątku co chce i interpretować po swojemu - dlatego możemy tworzyć te opowiadania. Very Happy

Edda

Odnośnie słów kocham cię już się wypowiadalam. Nie pasują do tej sceny nad jeziorem dla mnie. Zawsze byłam pewna że to michał powie pierwszy te słowa. A karolina nie wiem kim był dla michała. ale jeśli scenarzyści chcą dac mc będę szczęśliwa. Hmmm gdyby ktoś mi wytłumaczył po co była karolina.