Jak tu pięknie

Inka

Warszawa już nigdy nie będzie taka jak przed wojną. Nic już takie nie będzie takie samo. Wszystko się zmieniło. Na gorsze. Celina już nigdy nie będzie czytała wierszy nad Wisłą. Michał nigdy już nie pojedzie z rodzicami i Władkiem na wycieczkę rowerową do Kampinosu.
-Celina, chodź.-Michał spojrzał na ukochaną. Nie dowierzał w to, że może na nią tak bezkarnie patrzeć. To akurat zmieniło się na lepsze.
-Dokąd?-podniosła wzrok znad książki.
-Na spacer.-odparł Michał, całkiem poważnie, jednak Celinę ubawi tym do łez. Może przez tę beztroskę w głosie?Zabiera ją jak gdyby nigdy nic na spacer.
-Za starzy na to jesteśmy.-uśmiechnęła się smutno
-Za starzy na spacer?-zapytał ze zdziwieniem.-Na miłość Boską, Celina, nie mamy nawet trzydziestu lat. Ubieraj się!
-Nie mam ochoty oglądać TAKIEJ Warszawy. Idź sam.-wróciła do czytania książki. Michał jakby jej nie usłyszał. Zdjął z wieszaka jej żółty, wiosenny płaszczyk.
-Ubieraj się. Idziemy...szukać piękna.-Celina wstała i z udawaną niechęcią zaczęła się szykować.Tak naprawdę, potrzebowała tego spaceru. Gorzkniała. Ale w życiu nie przyznałaby się do tego.

Dopiero po drodze zauważyli, że przyroda budzi się do życia. Może oni też powinni się obudzić? Teraz walka i tak nie ma na razie sensu. Powinni poczekać na odpowiedni moment. I wtedy spróbować zawalczyć jeszcze raz.
-Patrz, motyl!-Celina zachwycała się jak dziecko. Michał pogratulował sobie w duchu pomysłu ze spacerem. Objął Celinę w pasie i szli tak, jak smarkacze z klasy maturalnej, ciesząc się, że niebo jest bezchmurne, a na trawie są dmuchawce. Celina nie mogła się powstrzymać, by nie zdmuchnąć jednego. Wokół nich zaczęły wirować białe pyłki. Michał nagle przypomniał sobie scenę, którą pamiętał jak przez mgłę. Miał może 5 lat, Władek miał 10. Ogród był pełen dmuchawców. Kłócili się, który z nich jest silniejszy. Postanowili sprawdzić, kto zdmuchnie więcej na raz. Oczywiście wygrał Władzio...

-Poznajesz to miejsce?-zapytał.
-Nasza pierwsza randka?
-To jest nasza pierwsza randka.-Celina ze zdumieniem przyznała mu rację. Rzeczywiście. Byli małżeństwem, które właśnie wybrało się na pierwszą randkę.
-Nie wiem jak ty, ale ja wtedy w ogóle nie zauważałam Hani i Krzysztofa. Liczyłeś się tylko ty, ja i ten wiersz.
-Pamiętasz co wtedy recytowaliśmy?
-Oczywiście.-Celina zamknęła oczy.-Ich hatte eints, ein schonnes Vaterland....-recytując całkowicie zapominała jak wyglądało jej życie przez ostatnich siedem lat. Zapominała o wojnie, o obławie w Kampinosie, o Monachium i o misji z Rainerem. Zapomniała nawet o przeszłości z Krzysztofem. Nawet o teraźniejszości z Michałem. Po prostu recytowała.
-To tak jak my.-powiedział Michał, kiedy skończyła.-Też mieliśmy piękną ojczyznę.
-I my byliśmy piękni.-powiedziała Celina
-My? Dalej jesteśmy!
-No nie wiem...-Celina mimowolnie dotknęła blizny, którą zrobił jej Zwonariew. Oczy naszły jej łzami.
-Celina...jacy jesteśmy?
-Okropni!-tym razem zaczęła się śmiać. Michał posłał jej karcące spojrzenie. Nie przestawała się śmiać.
-Jesteśmy piękni Michałku. Piękni i młodzi. Życie przed nami. Boże, jak tu pięknie!

Zorina

Bardzo ładne opowiadanie o wiośnie ,uczuciu i o tym że mimo wszystko młodość się nie skończyła.

Dłużewska

Zawsze jak piszesz o Michale i Celinie, to wychodzą Ci najlepsze opowiadania Very Happy

Bardzo podoba mi się, że już wplotłaś wątki z VI serii Very Happy

Inka

Zauważyłam, że ostatnio piszę ciągle albo o Michale i Celinie, albo o Janku i Lenie. Pora się wziąć za kogoś innego Smile

Edda

Nie wiem, czemu, ale to jest piękne.
Oczywiście, jest kilka błędów, literówek, co zawsze miało dla mnie ogromne znaczenie, ale po prostu zakochałam się w tym.
Jest tutaj cudowny, ciepły klimat i Michał, jakiego uwielbiam, i Celina, którą ubóstwiam i życie z przeszłością, ale też ciągłe parcie naprzód. I oczywiście oni tutaj się kochają. To jest cudowne!