Hania /Celina /Michał

Zorina

Hania zastanawiała czemu Michał zrobił się taki oschły ,obojętny.
Od pierwszej chwili czuła że jest bawidamkiem ale mimo to uległa jego urokowi.
Najgorsze bylo to że sama przedstawiła go Celinie.
Co za ironia losu.
-Pójdziemy do kina ?
-Tylko świnie siedzą w kinie rzekł uśmiechając się blado.
Dotknęła delikatnie ręką jego twarzy i pocałowała w usta.
Odsunął ją od siebie.
Siedzieli nad papierami w archwiwum przez cały dzień.
-Będziesz musiąła wyjśc ,zbliża się godzina policyjna.
-Ty kochasz ją nie mnie prawda ?
Nie odpowiedział a milczenie bywa czasem wymowniejsze od słów.

Konarski zawsze uważał że świat jest pełen pięknych i miłych dziewcząt które strzelają oczami i tylko czekają na jego inicjatywę.
Z Celiną było inaczej -od pierwszej chwili gdy tylko spojrzał jej w oczy poczuł się tak jakby poznał istotę swojego gatunku.

Celina chodziła z kąta w kąt nie mogąc w mieszkaniu znaleśc swojego miejsca.
Nie chciała zranić Krzystofa ale nie mogła dłużej udawać że go kocha.
Był przystojny ,męski ,imponował jej swoją odwagą ale szczerze mówiąc nudziła się bardzo w jego towarzystwie.
Michał był porywczy ,lekomyślny ale ten jego uśmiech i cudowne błękitne oczy.

Inka

Bardzo ciekawe opowiadanie, czytałam z przyjemnością Smile

Dłużewska

Edda

Naprawdę nie chcę być nie miła, ponieważ posiadasz jakiś zalążek talentu, który trzeba ćwiczyć, ale tego nie mogłam przeczytać.
Po pierwsze, interpunkcja. Są przecinki, które ułatwiają czytanie. Tutaj nie mogłam się skupić, tylko zmęczyłam się.
Po drugie, fabuła.Fajnie by było, gdybyś rozwinęła świat myśli i uczuć, poddała analizie ich zachowanie, dała życie papierowym bohaterom. Strasznie podobał mi się akapit z Hanią, tutaj twój talent ujawnił się i mogłam lekko się wczuć w tę postać. Powinnaś czytać, czytać i jeszcze raz czytać! Wtedy to samo przyjdzie.
Ale na razie nie jest źle.