Gwiazda przewodnia

Zorina

Śnieg pruszył na ulicy.
Pachniało choinką i piernikami.
Stara Wojtaczkowa ,właścielka mieszkania złożyła Lenie i innym sublokatorom życzenia.
W gardle Leny rosła gula.
Święta spędzone w towarzystwie obcych ludzi -bez rodziców ,Romka ,Janka.
Na codzień starała się być silna ,musiała pracować i wychowywać Jasia ale teraz nie mogła powstrzymać łez.
Władek i Ruda zapraszali ją do siebie ale nie chciała przeszkadzać w rodzinym szcześciu.
Dzwonek do drzwi -zdziwił Wojtaczkową ale pomyślała że to pewnie kolędnicy.
-Goście do pani pani Leno.
Lena się zdziwiła.
Władek i Ruda stali w korytarzu a obok nich Celina i Michał , Bronek i Wanda.
-Co wy tutaj robicie ?
-Wróciliśmy do kraju odparł Bronek. Bez względu na to co nas spotka to jest nasza ojczyzna.
-A Janek nie wybaczył by nam gdyby wiedział że siedzisz teraz sama dodała Wanda obejmując mocno przyjaciółkę.
Lena nie wiedziała co powiedzieć.
Czuła radość i wdzieczność że ma przy sobie kochających przyjaciół.
Wiec może Chrystus naprawdę się urodził i przyniósł ludziom nadzieję ?

Inka

Jak to pięknie napisałaś. Miałam łzy w oczach po słowach Wandy. Świetne! Dobrze, że Lena ma prawdziwych przyjaciół Smile

Dłużewska

Bardzo ładne i wzruszające, tacy przyjaciele to skarb =)