Dar losu

Zorina

Udało się myślała Celina.
Mialo zacząc nowe życie w Angli ,zapomnieć o wojnie ,pracy w komunistycznym wydawnictwie i ostatnich wydarzeniach.
Władek wrócił do Polski ,do matki i Rudej.
Janek nie żył.
Bronek i Wanda byli zajęci tylko sobą a ona i Michał ?
Ciągle było między nimi tyle niewyjaśnionych spraw ,kłótni ,zadraźnień.
-Możemy porozmawiać dotknął jej ramienia.Oczywiście .
-Chciałem cię przeprosić za to że zarzucałam ci zdradę ideałów zaczął.
-Przeprosiny przyjęte odparła Celina. Jesteśmy dalej przyjaciółmi ?
-Nie możemy być przyjaciółmi odparł po chwili namysłu. Bo moja droga ja cię kocham.
-Ja też cię kocham rzekła młoda kobieta.
Pochylił się nad nią i pocałował jej usta.

Leżała obok niego ,wzdychała jego zapach i głaskała włosy na jego klacie piersiowej.
-Było cudownie ale będziemy musieli wstać powiedziała z leką nutką żalu w głosie. I gdy w hotelu zorientują się że nie jesteśmy małżenstwem to bedą nieprzyjemności.
-Można to prędko zmienić rzekł Michał uśmiechając się swym promienym i łobuzerskim uśmiechem. Wyjdź za mnie.
-Mówisz poważnie. Przecież niedawno twierdziłeś że małżeństwo to straszna przeszkoda ,kula u nogi.
-Postanowienia też ulegają zmianie.
Mówił szczerze -tego była pewna.
-Tak ,zgadzam się wykrzyknęła radośnie rzucając mu się na szyję.

Inka

Podoba mi się. Chciałabym, żeby Michałowi i Celinie w końcu się udało. I on tego chce, i ona, a mimo to nie wychodzi.

Dłużewska

Chyba nie muszę mówić, jak bardzo to opowiadanie przypadło mi do gustu Very Happy