Dalej...

Inka

Ta Lena nic im nie zrobi Razz

Dłużewska

Ale ja jej nie ufam Razz

Michałowi zresztą też. Jak już był jeden pocałunek, to teraz wszystko może się zdarzyć.

Konarska

Lenie znajdź faceta, żeby się od cudzych z daleka trzymała.
Aniu, a wiesz, na co ja czekam?

Dłużewska

Na to, żeby Lena sobie kogoś znalazła, ale to już do Pauliny Razz

Audrey

Wow, wszystkie części genialne. Czekam, co dalej. I właśnie, czy Lena spotka kogoś, kto ją pokocha? I super, że Zakopane <3.

Konarska

Aniu, nie, ja czekam na to, że Michał będzie latał w środku nocy do sklepu po ogórki, bo Celina będzie miała zachcianki. Albo chociaż kolejną część Londynu!

Dłużewska

Ach, "Londyn"! Straciłam serce do tego opowiadania, tzn mam wszystko obmyślone, ale nie czuję weny do ubrania tego w słowa. Może dziś spróbuję coś napisać.

Konarska

Obiecuję za to opowiadanie takie, jakie będziesz chciała, więc pomyśl, jak Ci się to opłaca Very Happy

Inka

Epilog
Sierpień 1946
W goprówce od rana rozchodził się zapach zupy. I tak od prawie trzech miesięcy. Lena, Wanda, Celina i Wiktoria - Wiktoria, nie Ruda, jak lubiła podkreślać rozmawiając z przyjaciółmi codziennie z zapałem gotowały, sprzątały i cerowały chłopakom skarpety. To było tak zupełnie normalne, że sprawiało im niewysłowioną radość. Michała, Bronka i Władka bardzo ciągnęło do walki, co dziewczyny komentowały, jako sytuację do przewidzenia. Byli o włos od przyłączenia się do gorczańskich partyzantów, powstrzymał ich jednak przedwojenny przyjaciel Czesława, który przekonał ich, że z wojskowego punktu widzenia, większe szanse mają, jeżeli zaczekają z przystąpieniem do walki. Tymczasem znaleźli inne zajęcie. Wciąż czuli się ważni i potrzebni. Za każdym razem, kiedy w górach ktoś potrzebował pomocy.

Wrócili.
- I jak? - spytała Ruda.
- Słyszałaś co Ogień zrobił w Krakowie? - Ruda uniosła brew.
- Nie o to pytałam.
- Wiem, ale muszę ci opowiedzieć.
- Słucham. - westchnęła.
- Rozbili więzienie św. Michała.
- O. Nieźle.
- Uwolnili kilkudziesięciu żołnierzy.
- Żołnierzy z?
- AK.
- Ufasz mu?
- Nie wiem. Wiesz, wydaje mi się, że on nie identyfikuje się z żadną formacją. On się identyfikuje z niepodległą Polską po prostu.
- Ale chyba nie chcesz do tego oddziału. - Ruda spojrzała na niego błagalnym wzrokiem. - Obiecaliście...
- Wiem, wiem Ruda. Nie mówię, że nigdy nie wrócę. Nie będę cię oszukiwał, że z chłopakami nie zastanawiamy się całymi nocami co robić, żeby było dobrze. Ale na razie nie.
- Na pewno?
- Na pewno. Przynajmniej na razie. - objął ją w pasie i zaczął całować po szyi.
- Przestań, bo zaraz obiad podaję! - krzyknęła.

Gdy tylko przekroczyli próg goprówki Michał nie zdejmując nawet butów wbiegł po schodach. Na górze znajdowała się część mieszkalna. Otworzył drzwi do sypialni, w której czekała na niego Celina.
- I jak? Byłyście w mieście? - spytał.
- Yhm. - mruknęła Celina z błogim uśmiechem na twarzy.
- No to mów! - wrzasnął.
- Ciszej!
- Mów!
- Czwarty tydzień...
- I mówisz to tak spokojnie!? - gdyby ktoś kiedyś zastanawiał się, jak wygląda najszczęśliwszy człowiek na ziemi, Michał Konarski na wiadomość, że zostanie ojcem, byłby świetnym przykładem. W jego spojrzeniu zupełnie nagle pojawił się błysk, ten sam, który Celina widziała na początku wojny, kiedy się poznali. Uśmiech nie mógł zejść mu z twarzy.
- Lekarz powiedział, że mam leżeć i pod żadnym pozorem się nie denerwować. Praktycznie żadnych emocji, rozumiesz.
- Ale...coś nie tak?
- Dla bezpieczeństwa. - uśmiechnęła się. - No choć tu, bo czekam aż pierwszy raz kopnie!
- Jako prawie lekarz muszę cię rozczarować i oznajmić, że pierwsze ruchy dziecka można wyczuć około siódmego tygodnia.
- Nie wymądrzaj się tak. Jako mama muszę ci oznajmić, że nasze dziecko jest wyjątkowo zdolne i wszystkiego można się po nim spodziewać.

Wanda siedziała przy kuchennym stole i czytała list.
- Od kogo? - Bronek nalał sobie wody do szklanki.
- Od rodziców. Piszą, że chcą się pobrać. Wyobrażasz sobie? Po pięćdziesiątce!
- A my?
- Cóż, idąc tym tropem, wychodzi na to, że jesteśmy jeszcze za młodzi. - zaśmiała się. Brak reakcji ukochanego na żart nieco ją zaniepokoił. Odwróciła się. Bronek klęczał dzierżąc w dłoni małe pudełeczko.
- Ja mówiłem poważnie...mam nadzieję, że ty nie.
- Tak...nie... - w jej oczach pojawiły się łzy. Westchnęła. - To znaczy, nie, nie mówiłam poważnie, tak, wyjdę za ciebie. I tym razem mówię najzupełniej poważnie.
- Bronek...a czy ty wiesz, że my jeszcze nie rozpakowaliśmy londyńskich walizek?
- Czemu teraz mi to mówisz?
- Mam wrażenie, że w jednej z nich miałeś coś dla Leny.

Od kilku tygodni, w czwórkę zastanawiały się, czy powinna się zgodzić. Z jednej strony, miała prawo do miłości. Z drugiej, była pewna, że nie pokocha nikogo innego - bo jak? Miłością jej życia był Janek, nie nikt inny. Ale przecież jedna randka nie musi oznaczać miłości. Jaś niedawno zaczął pytać o tatę.
"Tatuś jest i patrzy na nas z góry Jasieńku". Zrezygnowana zatopiła twarz w poduszce. Ktoś zapukał do drzwi.
- Proszę! - zawołała. Do pokoju wszedł Bronek.
- Mam coś dla ciebie. - powiedział. - Będąc w Anglii odwiedziłem jednego z naszych wykładowców. Okazało się, że ma całe pudło zdjęć, a wiem, że po Janku nie została ci nawet żadna fotografia, więc poszukałem wśród nich tych, na których on jest. - powiedział. Wzruszył ją.
- Bronek, dziękuję. - powiedziała przez łzy. Przytuliła przyjaciela. - Jak ja ci się odwdzięczę? Nie dawno myślałam o tym, jak wiele bym dała choćby za taką pamiątkę.
- Potem o tym pomyślimy. Ruda woła na obiad.

Konarska

Przez ułamek sekundy myślałam, że Bronek chce oświadczyć się Lenie... Ale oni są wspaniali. Cela w ciąży.

Krasiwaja

A Marysia wróciła do Otto, tak? Wink

Inka

Tak...hmm, w zasadzie też o tym powinnam wspomnieć, ale ten górski klimat mnie poniósł Razz

W każdym razie, Marysia pojechała prosto do Otta, a o tym już sporo opowiadań pisałyście Smile

No i jeszcze kończąc, przepraszam za okropną naiwność tego opowiadania. Terapia Very Happy

Karolina

Ja się bardzo cieszę, że Helena i Kazimierz wrócili do siebie Wink

jakoś tak wzbudzili moją sympatię w serialu.
Cieszę się też, że Bronek mógł podarować Lenie te zdjęcia. Oglądając VI sezon i na próżno wypatrując u niej jakiegoś zdjęcia Janka uprzytomniłam sobie, że przecież wszystko co miała musiała stracić w powstaniu.

Jeżeli ten "Ogień" to Józef Kuraś, to mam nadzieję, że chłopaki się do niego jednak nie przyłączą Rolling Eyes

Inka

Tak to Kuraś. Nie, nie przyłączą się do niego. Nawet gdyby to zrobili, to długo by nie wytrzymali Rolling Eyes