Codzienne

Dłużewska

Trochę mnie przygnębiło to życie MiC, w którym nie bardzo sobie z trójką dzieci radzą, w którym sąsiedzi się ich czepiają i odbywają się codzienne kłótnie w ich zabałaganionym domu Rolling Eyes

Ale to przecież takie prawdziwe.

Końcówką mnie zaintrygowałaś, mam nadzieję na rozwinięcie wątku Rainera, choć obawiam się, że pojawi się w tym niepoukładanym życiu MiC. Że ta przybudówka jest przy ich kamienicy.

Pierniczkowa

Nie, nie jest, ale... Smile

Rose

Bardzo podobają mi się Twoje opowiadania, Pierniczkowa Smile

Świetnie się je czyta. Jestem ciekawa dalszej historii Nory-bardzo ją polubiłam, a także Rainera w przybudówce Wink

Pierniczkowa

Och, dziękuję. Smile

Będą dalsze części, i o Norze i i Rainerze. Smile

Pierniczkowa

Lars.

Sześć lat. Wreszcie się udało. Sprytnie zmontażowane zdjęcia, doskonale sfałszowane listy i co najważniejsze – zero szans po stronie przeciwnika. Lars Rainer mógł sobie pogratulować. Teraz ONI nie mają żadnych szans. Władek, Bronek, Janek i... Michał? Tak, Michał. Żadnego z nich nie widział od sześciu lat. Szczerze? Chyba się za nimi stęsknił. Nie, nie, to uzależnienie od gry, którą z nimi prowadził – jedni nazywali to wojną, drudzy zwykłą intrygą. Dla Larsa był to sposób na życie. Zgadywanie. Dedukowanie. Był niczym Sherlock Holmes i dobrze mu z tym było. Teraz ,,starych przyjaciół” zamkną, a... Czy oni mają dzieci? Hm, hm, hm. Zrobi się tak. Będzie po kolei. Najpierw aresztują na przykład Bronka, potem Władka, potem tą jego dziewczynę czy żonę, potem Michał, Celina, Janek, Lena... Zawsze jeden rodzic będzie. Tak, Lars starał się być łagodny dla dzieci. Więc, podrzuci się te materiały dowodowe gdzieś, gdzie na pewno je znajdą – no, szczeniackie metody, ale trudno. W ten sposób ,,władze” dowiedzą się o całym towarzystwie. Wspaniale. A potem Lars zostanie sobie w Polsce, gdzieś, powiedzmy, na Pomorzu. Zachodznim. ,,Odzyskanym”.
Stoi teraz przed urzędem. Jak normalny przechodzień, ubrany w płowy płaszcz i kolorowy krawat, a także buty ,,na słoninie” - jak typowy bikiniarz, ale trzeba się było wtopić w tłum. Powolutku podszedł pod bramę. Porozmawiał ze strażnikiem. Wrzucił do skrzynki. Gotowe. Potem poszedł do kawiarenki – małej, zaniedbanej. Miał wrażenie, że ktoś go śledzi. Usiadł. Zamówił. I nagle wszystko zaczęło go męczyć. Gwar na ulicy, radio. To, że cały czas musi się ukrywać. Czy to jest właśnie ten dziwny niepokój, kiedy zrobiło się coś złego? Pewnie tak. Dla Larsa jest to jak narkotyk. Brnie dalej i dalej. Jak mówił jego kolega z dawnej pracy - ,,Czasme pozostaje tylko ucieczka do przodu”.
Męczy go to, że trzeba dojść do swojej przybudówki. Że trzeba zdjąć buty. Nastawić wodę na herbatę. Zasłonić okna, pójść po koc i w końcu włączyć radio. Cicho, lecz wyraźnie słychać ,,Czy pamiętasz tę noc w Zakopanem”. Zakopane. Ludzie uciekają tam jak do samotni – może coś w tym jest. Uciekają, uciekają. On też ucieka.
Sześć lat.

Dłużewska

Jestem pod wrażeniem. Krótka, ale jakże treściwa część. Tęsknota Rainera za zagadkami i śledztwami, za naszymi chłopcami, jego upór w dążeniu do zniszczenia ich - jestem ciekawa ciągu dalszego!

Pierniczkowa

Postaram się nie zawieść kolejną częścią. Smile