Celina i Halbe

Edda

Jakoś.nie wyobrażam sobie Wandy aktorki jako uczestniczki porodu. Zgadzam się że wiele było porodów, ale czy to oznacza że nie mogły tego uważać za coś przerazajacego i obrzydliwego? Pewnie to tylko piękne było na koniec dla wszystkich ale tak.

Inka

To, że w pierwszym odczuciu uważała to za coś obrzydliwego i przerażającego, wcale nie kłóci się z tym, że jej obecność przy rodzącej przyjaciółce była odruchem ludzkim i naturalnym Wink

Edda

Właśnie nie ludzkim i naturalnym ale przyjacielskim. Chociaż może też ludzkim zależy jak na to się.spojrzy.

Inka

No, a jeśli ktoś się z kimś przyjaźni to przyjacielskie odruchy są czymś naturalnym Smile

Edda

Niekoniecznie ale nie będę przekonywać ho wychodzę na jakąś założeń która nie ma ludzkich uczuć.

Dłużewska

Celina stanęła przed drzwiami mieszkania Markiewiczów. Zapukała.
- Serwus, Cela! - Janek wpuścił ją do środka. - Cieszę się, że przyszłaś, bo i tak mieliśmy was odwiedzić, gdy Lena dojdzie do siebie.
Zajrzała do sypialni. Lena leżała pod kocem. Jaś cichutko spał obok niej.
- Lenka, przepraszam, że tak po prostu wyszłam. - położyła przy dziecku małą paczkę. Biały kocyk w kolorowe kwadraty. Kupiła go już w marcu, potem wielokrotnie prała i szorowała zanim stwierdziła, że jest sterylny i może podarować go dziecku Markiewiczów.
- Ruda mi powiedziała, co się stało. Daj Michałowi czas.
- Ale o czym ty mówisz? - nie bardzo rozumiała.
- A nie... nic. Tak tylko... - Sajkowska zdała sobie sprawę, że nie powinna poruszać tematu, o którym oficjalnie wie jedynie Ruda. - Celina, nigdy przed wojną nie miałam przyjaciółki od serca, a teraz los obdarował mnie aż trzema. Wszystkie was traktuję jak siostry, ale pamiętam, że to ty się mną zajęłaś, gdy Janek wyciągnął mnie z getta. Nigdy nie zapomnę, że chciałaś ukryć całą moją rodzinę choć nas nie znałaś. - w oczach Leny zaszkliły się łzy. - Teraz chcielibyśmy cię prosić, żebyś została matką chrzestną Jasia. - czule pogładziła syna po głowie.
- Bronek będzie ojcem chrzestnym. - Janek stanął obok żony, kładąc dłoń na jej ramieniu.

***

Celina i Michał leżeli w łóżku. Oboje byli zmęczeni.
- Janek i Lena poprosili mnie dziś, bym była matką chrzestną Jasia.
- Cieszę się. - spojrzał na ukochaną. - Celina, już o tym mówiliśmy.
- O czym? - wyglądała, jakby ocknęła się z letargu.
- O tym, że ty będziesz w ciąży po wojnie.
- Dobranoc. - zgasiła lampkę nocną. Przytuliła głowę do poduszki i osunęła się w sen.

Dłużewska

Eddo, nie wychodzisz na kogoś, kto nie ma ludzkich uczuć, ale napisałaś, że irytujące jest to, że Ruda i Wanda siedziały przy Lenie. Miały wyjść tak, jak to zrobiła Celina?

Inka

Edda

Napisałam że pracująca jest realizacja postaci nie siedzenie Wandy i Rude przy Lenie.

Dłużewska

Co dokładnie Cię irytuje, bo wciąż nie wiem? Chętnie wysłucham, tzn przeczytam Wink

Edda

Nie chodzilo o twoje opowiadanie. W twoim na pewno postacie na pewno nie są zbyt idealne.

Konarska

Ostatni fragment mnie załamał. Może mała kinder niespodzianka?

Dłużewska

1 października 1944

Celina przedzierała się przez gruzowiska. Dokładnie wiedziała gdzie szukać Michała. Weszła do jednej z ocalałych kamienic.
- Czy to tutaj stacjonuje oddział porucznika "Szarego"? - zapytała młodego chłopca cerującego sobie spodnie.
- Tak, dowódca jest na górze w mieszkaniu.
Skierowała się na piętro. Zajrzała przez uchylone drzwi. Ostrożnie weszła.
- Celina! - Michał mocno ją przytulił.
Dwaj mężczyźni, którzy byli razem z nim, ukradkiem wyszli z mieszkania.
- Przyszłam, bo... musiałam cię zobaczyć.
- Cela, dwa miesiące, dwa długie miesiące nie miałem od ciebie żadnej wiadomości.
- Michał... powstanie upada. "Bór" zamierza wysłać swoich oficerów na rozmowy z Niemcami.
- Jak to? O czym ty mówisz?
- O tym, że Stary chce ocalić ludność cywilną i miasto przed ostateczną zagładą. Nie powinnam ci tego mówić, nikomu nie powinnam... - odwróciła głowę. - Zygmunt nie żyje. Tracę grunt pod nogami. Nie chcę dobrowolnie iść do niewoli. Nie po to poświęciłam całą siebie, by teraz skapitulować.
- Celina...
- Nic nie mów, Michał. "Grot" nie żyje. Himmler kazał go rozstrzelać, gdy tylko dowiedział się o wybuchu warszawskiego powstania. Tyle chciałam ci powiedzieć. Nawet jeśli nie zgadzamy się z decyzją "Bora", to musimy ją wypełnić i złożyć broń. - skierowała się ku drzwiom.
- Ale... zostań ze mną jeszcze chwilę. - przyciągnął ją do siebie. Mocno pocałował w usta. Nie było dnia, by o niej nie myślał, nie bał się, nie drżał.
Wyłożyła swoje ręce na jego ramiona. Lekko popchnął ją na ścianę. Znalazła się w rogu małej kuchni. Michał przylgnął do niej całym swoim ciałem. Nawet gdyby chciała, nie miała szans na wyrwanie się spod jego uścisku.
- Kocham cię. - szepnął. Utonęli w pocałunku. Celina poczuła się tak, jak dawniej. Zamknęła oczy. To były usta, które tak bardzo uwielbiała.
Michał zaczął rozpinać guziki jej kraciastej koszuli, całował jej szyję i dekolt. Wplotła dłonie w jego włosy. Całowali się tak chciwie, że zaczęła tracić nad tą wizytą kontrolę. Zsunął koszulę z jej ramion. - Jesteś cudowna. - poczuła żar wypełniający jej wnętrze. Jeszcze go takiego nie widziała, tak bardzo pragnącego bliskości jej ciała.
- Michał... - szepnęła, gdy jego dłonie zsuwały z jej bioder brązowe powstańcze spodnie. - Michał, nie możemy. Za drzwiami są twoi powstańcy. Jesteś ich dowódcą, musisz świecić przykładem, a nie łamać regulaminy. Ja też muszę być bez skazy. - przypomniała sobie te słowa Zygmunta. Poczuła żal. Do siebie. Znowu tylko do siebie.
Odsunął się od niej. Z powrotem nałożyła na siebie kraciastą koszulę.
- A jeśli już się nie spotkamy? - ujął jej nadgarstki w swoje dłonie.
- To będzie oznaczało, że zginęliśmy za wolność.

W tym chaosie poruszenia jesteś we mnie, bez przerwy,
Jaśniejesz w głębi mej świadomości, ruch na zawsze zastygły
I uciszony, jak anioł zdjęty grozą na widok wielkiego
karnawału śmierci.
"Widokówki" Miklós Radnóti

Inka

Piękne, naprawdę wspaniała część.

Konarska

Liczę na to, że nie chcesz na tym skończyć, prawda? Przecudowne, oni chcą, ale nie mogą, bo te okoliczności... Jak ja uwielbiam Twoje opowiadania!