Bez satysfakcji

Inka

Jak Paulinka uczy się na jutrzejszy sprawdzian z matematyki:

A więc śmierć. Dobrze. Wiedziałam. Umrę. Ale mnie nie powieszą. Nie dam im tej satysfakcji. Przygotowałam się na to. Miałam wielką nadzieję, że spotkam tam kogoś...że uda mi się, choć rzucić błagalne spojrzenie komukolwiek.
Wanda.
Przecież Wanda jest w Londynie! Co ona tu robi? Boję się, że skończy jak ja, ale jednocześnie tak się cieszę, że przyszła...że nie jestem sama. Wyjęłam z kieszeni małą karteczkę, którą wcześniej przygotowałam dla Władka. Czułam, że jakoś uda się ją przekazać. Powstrzymałam łzy. Tak trudno było przecisnąć się przez tłum reporterów!
- Wanda Ryszkowska, Polskie Radio. - krzyczała. - Chcę porozmawiać ze skazaną! - mój tak zwany obrońca uśmiechnął się do niej.
- A wie pani, to chyba nawet dobry pomysł. - popchnął mnie wprost na nią. - Tłumacz się suko. - wyszeptał mi do ucha. - Jak już zginiesz, to w radiu pojawi się o tobie obszerny reportaż. - odeszłam z Wandą na bok.
- Powiedz Władkowi, że go kocham. - dobrze, że był chaos, nikt prócz Wandy nie słyszał co mówię.
- Sama mu powiesz. - pokręciłam głową.
- Ja już stąd nie wyjdę.
- Chłopcy cię wyciągną...
- Nie Wanda. Ucałujesz wszystkich ode mnie? - z oczu Wandy polały się łzy wielkie jak grochy. - Nie mogą zobaczyć, że płaczesz. - szepnęłam.
- Porozmawiały sobie panie?
- Tak, tak. Dziękuję. - powiedziała Wanda łamiącym się głosem.
- Chyba nie wzruszyła pani jej historia...
- Skądże. - spojrzała na mnie porozumiewawczo. - Do widzenia.
- Do usłyszenia w radiu! - krzyknął za nią. Nie odwróciła się. Wybiegła z gmachu sądu. Dopiero teraz uświadomiłam sobie, jak ona bardzo się zmieniła. Jaka zrobiła się dzielna!

Wprowadzili mnie do celi.
- Przekazała siostra? - szepnęłam najciszej, jak mogłam. Nie odpowiedziała. - Proszę siostry...?
- Ile?
- Powieszenie.
- Jezu...
- Przekazała siostra?
- Tak.
- Dziękuję.
- Bóg nie zapomni dlaczego jesteś wyklęta.
- Wiem.
- Jesteś bardzo spokojna.
- Teraz już nic nie zmienię. - położyłam się na pryczy. Nie spałam. Czuwałam.

Trzask otwieranych drzwi.
- Rudnicka! - krzyknęła strażniczka. Właśnie tak wyobrażałam sobie Grabę z Pawiaka, o której opowiadała mi Wanda. Wstałam. Uniosłam głowę najwyżej jak mogłam. I poszłam. - Do spowiedzi suko, a potem sama zobaczysz. - wycedziła przez zęby.
- Wszyscy wiedzą, kto tu naprawdę jest suką. O mnie się kiedyś Polska upomni. Ty na zawsze pozostaniesz zdrajczynią. - odpyskowałam. Nadstawiłam policzek przekonana, że mnie uderzy.
- Idziemy. - powiedziała tylko.
W celi, do której mnie wprowadzili czekał już ksiądz. Zaczęłam wyznawać grzechy.
- Bluźniłam przeciw Bogu. Zabijałam niemieckich konfidentów. Byłam z narzeczonym blisko przed ślubem...bo ślubu nie było i już nie będzie. WIĘCEJ GRZECHÓW NIE PAMIĘTAM! - ostatnie słowa wykrzyczałam. Chciałam, żeby wszyscy je usłyszeli. Chciałam, żeby wiedzieli, czym zgrzeszyłam i, że nie zasłużyłam sobie na śmierć. Ksiądz modlił się cicho pod nosem. Zrezygnowany otworzył modlitewnik i wyciągnął ją. Tak pięknie błyszczała.
- Twoje grzechy są odpuszczone. - powiedział. - A moje niech mi Bóg wybaczy. - wyszeptał już do siebie.
- Zapewniam księdza, że to największy z możliwych uczynków miłosierdzia. - wzięłam ją.
- Zostań jeszcze chwilę. - ciężko westchnął. - Zrób to tutaj.
- To nie jest dobry pomysł. Dziękuję księdzu za wszystko. - ukryłam ją we włosach, które wcześniej specjalnie zebrałam w grubego koka. Wyszłam pewnie. Pod drzwiami czekała strażniczka. Ostrożnie ją wyjęłam i gdy tylko odwróciła wzrok podcięłam sobie żyły na łokciach.

Krew. Tyle razy ją widziałam. Nawet swoją własną. I nigdy ten widok nie sprawiał mi takiej przyjemności jak teraz. Zanim doszłam do taboretu stojącego pod grubym sznurem zaczęło mi się kręcić w głowie. Jak przez mgłę widziałam siebie i Władka, gdy puszczaliśmy kaczki nad rzeką. Upadłam.
Nie powieszą mnie. Muszą się obejść bez tej satysfakcji.

lilka1234

Boże Paulinko ryczę jak głupia. Cudowne i przerażająco smutne.

Zorina

Bardzo smutne ale to chyba było by najlepsze rozwiązanie dla Rudej.
Umrze z godnością.

lilka1234

Ja chcę już 6. 12 Very Happy

Linnhe

Świetne.

Konarska

Paulinko, przepiękne. Chociaż moim zdaniem lepiej by było, gdyby ona została powieszona, pokazała im że się nie boi.
Nie rozumiem tego księdza.

Inka

Ksiądz jej pomógł w samobójstwie, bo o to bardzo prosiła...ale nie powinien tego robić, bo odebranie sobie życie bądź co bądź jest grzechem.

Dłużewska

Ruda. Nasza Ruda. Dobrze, że nie dała im satysfakcji.

Mondler

Czyś Ty zwariowała?! Chcesz całkiem mnie zdołować? Moją Rudą na śmierć wystawiasz?! Sad

Pięknie piszesz... choć muszę przyczepić się o jedną rzecz. Wątpię, żeby Rudej pozwolili się wyspowiadać przed śmiercią. Komunizm to ustrój, w którym nie było Boga.

Inka

Z tego co pamiętam na "Inka 1946" spowiadała się Smile

Mondler

Aaaaa no widzisz. Nie znam się Wink

Karolina

Rotmistrzowi Pileckiemu w drodze na śmierć towarzyszył również ksiądz. Podobno postarał się o to...pułkownik Różański, czyli jego oprawca.

Człowiek jest tajemnicą, naprawdę...

A opowiadanie świetnie napisane.

Inka

Bo to różnie bywało. Niby Bóg i religia nie, a Bierut uczestniczył w procesjach na Boże Ciało Rolling Eyes

a przez to pisanie dostałam jedynkę z matmy :p

Dłużewska

Skazani na śmierć mieli prawo do spowiedzi, a tuż przed wykonaniem wyroku dostawali ostatnie namaszczenie. Tak? To się tak nazywa? Rolling Eyes

A jedynkę zawsze można poprawić Razz

Mondler

No mówię, że się nie znam... Swoją drogą chyba muszę zająć się literaturą bardziej skupiającą się na tych latach. Albo chociaż na jakichś filmach.

Paulina, ile razy można powtarzać. Uczeń bez jedynki jest jak żołnierz... Very Happy