Monachium

Konarska

Nareszcie sielanka. Aniu, uwielbiam te Twoje opowiadanie, wiesz.

Dłużewska

Michał położył swoje dłonie na piersiach Celiny. Obudziło ją to. Dotykał jej brzucha, nóg i ud. Dziewczyna z ledwością otworzyła oczy. Do pokoju wpadały promienie wschodzącego marcowego słońca. Uśmiechnęła się na wspomnienie ostatniego wieczoru i wszystkich tych nocy spędzonych z Michałem. Wtuliła się w niego, wiedząc , że tylko jego ramiona mogą schować ją przed złem świata. Ich języki się połączyły.
Michał położył się na Celinie. Przymknęła oczy. Czuła jego bliskość, jego ręce błądzące po jej ciele. Całował jej szyję i schodził niżej, już czuła jego język na swoich piersiach. Wypełnił ją żar. Dotykała włosów ukochanego, należała do niego. Chciała, by to wiedział. Kochał ją powoli i delikatnie tak, jak Celina tylko o poranku lubiła. Oddychali coraz szybciej, znowu czuła w swoich ustach jego język. Lekko przygryzł jej wargi. Niemalże krzyczała z rozkoszy.

- Michał... - mówiła, gdy jego usta spoczywały na jej ustach. - Kocham cię, Michał.
Uwielbiała być przez niego zniewolona w ten sposób, gdy budził ją tak słodko subtelnym seksem.

Zorina

Było erotycznie ,subtelnie ,pięknie.

Inka

Tak! Świetnie!

Dłużewska

Nie jestem do końca zadowolona, no ale cóż - i tak już bardzo odeszłam od tego, co planowałam pisać, a to przez to, że nie pozwalacie mi ich skłócić. Przyprowadziłam pijanego Michała, chciałam, by zawiódł Celinę, to nakrzyczałyście, by ich ratować. Uratowałam. Chciałyście sielankę, jest sielanka Rolling Eyes

Inka

Oj, ale Aniu, pamiętaj, że to Twoja wizja Smile

A nam się i tak baaardzo podobało Smile

Jak zamierzasz ich potem w jakiś piękny sposób pogodzić, to możesz go opić jeszcze raz Razz

Mondler

Ale Aniu, to Twoje opowiadania. (w sumie w serialu Ty też wręcz domagasz się miłosnych u nich scen Razz

) Najlepiej napisz sobie całe w wordzie. A później stawiaj systematycznie na forum Wink

Konarska

Aniu, pisz, obojętnie co, byle o MiC.

Linnhe

Robi się coraz gorącej. Super Smile

Dłużewska

Ale też chcę brać pod uwagę to, o czym Wy chcecie czytać Wink

Marcowe poranki wciąż były bardzo zimne. Owinięta szalikiem Celina szybko szła do pracy. Znów spojrzała na zegarek. Była dopiero w połowie drogi, a od dwudziestu minut powinna siedzieć w amerykańskiej placówce. Jednak się spóźniła. Uśmiechnęła się sama do siebie.
Lekko mroźne powietrze chłodziło Dłużewską, dawało orzeźwienie i pozwalało pomyśleć. Wciąż miała w głowie ostatnie słowa Michała - że siedzi jej na głowie i że upił się, bo nie znalazł sobie innego zajęcia. Rozumiała jego rozgoryczenie. Wiedziała, że ciągle myśli o Polsce, ale, do cholery, nie może tam przecież wrócić! Celina szła coraz szybciej, za godzinę musi stawić się u Meyersa, a po drodze zabrać tłumaczenia ze swojego pokoju uprzednio je porządkując.

***

- Świetna robota, pani Celino. Doceniam, że nie oddaje pani tłumaczeń w ostatniej chwili. Bardzo wysoko cenię sobie pani profesjonalizm, naprawdę.
- Dziękuję.
- Tutaj są dwie teczki zeznań lekarzy z Buchenwaldu, którzy eksperymentowali na tamtejszych więźniach.
- Na kiedy?
- Przyszły tydzień. Ja wiem, że to mało czasu, ale terminy mnie gonią, a pani jest moim najlepszym tłumaczem.
- Oczywiście...
- To wszystko na dzisiaj.
- Panie kapitanie... - Celina ciągle nie ruszała się z miejsca.
- Tak?
- Czy nie potrzebuje pan jeszcze jednego tłumacza?
- Nie, skąd taki pomysł?
- Pracy jest coraz więcej, pomyślałam...
- Ma pani kogoś na myśli?
- Mojego narzeczonego. On biegle włada zarówno niemieckim, jak i angielskim, byłby przydatny.
- Pani narzeczony jest żołnierzem, prawda?
- Owszem. Porucznikiem Wojska Polskiego.
- Może ma pani rację. Proszę mi oddać zeznania tych lekarzy. Będę pani potrzebował przy ważniejszych sprawach. A narzeczonemu proszę powiedzieć, żeby przyszedł do mnie jutro w południe.
- Dziękuję. - Celina nie umiała ukryć radości. - A... czy mógłby pan mu nie mówić, że to ja prosiłam?
- OK, jasne. Tylko uprzedzam, że tych tłumaczeń dla niego nie będzie zbyt dużo i pensja niezbyt wysoka.
- Nam nie tyle o pensję chodzi, co o zajęcie samo w sobie. Dziękuję.
Kapitan Meyers od razu zrozumiał prośbę Dłużewskiej. Nie zadawał więcej pytań.

***

- Michał! Michał, nie uwierzysz, co się dziś wydarzyło! - Celina złapała narzeczonego za rękę.
- Co takiego? Idziemy do tej kawiarni?
- Idziemy. Posłuchaj, Meyers szuka kilku nowych tłumaczy, bo pracy jest bardzo dużo i pytał, czy nie mogłabym polecić kogoś zaufanego. - patrzyła na Michała z wyczekiwaniem.
- Poleciłaś.
- Tak. Ciebie.
- Mnie?
- Jesteś zaufany, znasz języki. Poza tym jesteś żołnierzem, co jeszcze bardziej Meyersa przekonuje.
- Mam tłumaczyć zeznania hitlerowców? - Michał przystanął.
- To już od ciebie zależy. Pomagamy postawić ich przed sądem. Poza tym nie brałbyś udziału w przesłuchaniach, nie musiałbyś też zapoznawać się z tymi najbardziej drastycznymi zeznaniami. Meyers po prostu potrzebuje osób do lżejszych spraw, które odciążyłyby głównych tłumaczy, w tym mnie. Z tego co wiem, to na początek dostałbyś lekarzy z Buchenwaldu.
- Spróbuję. - Michał wziął głęboki oddech, nie mogąc uwierzyć, że będzie pracował z Celiną i czytał zeznania zbrodniarzy.
- Idziemy na ciastko. - Celina pociągnęła go za sobą.
- Mówiłaś, że za miesiąc jest Wielkanoc. Kiedy dokładnie?
- 21. kwietnia.

Od początku zawsze inni
Jak korzeń drzewa i lot ptaka
Inne serce bije w nas
Jednak los nam ręce splata
Dotyk czyni cuda
I dlatego tu jesienny mój schron, tu zimowy mój dom
Ja ogień, ty woda

Ci, co patrzą gdzieś z daleka
Prawdy nie chcą znać
Rację pragną mieć
I we mgle odnajdę zawsze
Ślady twoich stóp
Myśli twoich szum
Tu jesienny mój schron, tu zimowy mój dom
Ja ogień, ty woda
"Ja ogień, ty woda" Wilki

Inka

Ooo, no i pięknie! Baardzo mi się podoba Very Happy

Zorina

Ciekawe co będzie dalej ?

Dłużewska

- I jak ci idzie? - Celina ściągała płaszcz.
- Chyba dobrze. - Michał siedział za jej domowym biurkiem i stukał w maszynę do pisania.
- Cieszę się. Pokaż. - stanęła za nim. - O, naprawdę dobrze.
Celina jeszcze nigdy nie była z siebie tak zadowolona. Weszła do kuchni.
- Obawiam się, że nie ma nic do jedzenia. - Michał nie odrywał oczu od dokumentów.
- Nieszkodzi. Zaraz coś przygotuję. Naleśniki z serem.
- Naleśniki? - na twarzy Michała pojawił się grymas. - Może zrobisz placki ziemniaczane. Ja tak lubię twoje placki.
"Cholera, całą wojnę nie jadłam nic poza ziemniakami. Już mi to przez gardło nie przechodzi." pomyślała Celina.
- Oczywiście, kochanie, już biorę się za placki. - powiedziała, zakładając kwiecisty fartuszek.

***

Niedziela. Celina stała przy kuchennym stoliku i lepiła pierogi. Michałowi ruskie, sobie z samym serem. Na ziemniaki już naprawdę nie mogła patrzeć. Bolał ją kręgosłup, przestępowała z nogi na nogę. W końcu usiadła. Nie pomogło. Tylko gorzej.
- Celina? - Michał stał w drzwiach.
- Tak?
- Muszę ci się do czegoś przyznać.
- Tak?
- Jak pracowałaś w "Czytelniku", to byłaś pod naszą obserwacją. Śledziłem cię.
- Słucham? Myśleliście, że was zdradziłam? - Celina nie mogła uwierzyć.
- Ja nigdy tak nie sądziłem. Władka coś opętało. Wandę też podejrzewał.
- Też ją śledziliście?
- Bronek. Ona wtedy pracowała w teatrze.
- To jest obłęd. Ja bym nigdy o was nic podobnego nie pomyślała. - oparła głowę na dłoni.
- Celina, cały ten czas po przejęciu władzy przez Sowietów był obłędem. Władek wariował. Tylko siebie nie podejrzewał.
- Władek to jedno, a ty to drugie. Jak mogłeś mnie śledzić? Ja tobie zawsze ufałam. - Celina miała łzy w oczach. - I co zobaczyłeś? Co powiedziałeś chłopakom?
- Czy ciebie coś łączyło z tym Kupsiewiczem?
Zapadła cisza. Celina odwróciła głowę. Zdała sobie sprawę, że to wszystko naprawdę mogło tak wyglądać.
- Przepraszam. - Michał ostrożnie wziął ją za rękę.
- Nic mnie nie łączyło z Kupsiewiczem. - Celina wyszła z kuchni, ścierając łzy z twarzy.
- Celina! - Michał poszedł za nią. - Przepraszam. Wiem, że nigdy byś nikogo nie zdradziła. - usiadł obok niej.
- To prawda. Może i jestem głupia, i naiwna, bo wtedy uwierzyłam, że mogę normalnie żyć, ale nie jestem zdrajcą.
- Chcę być z tobą szczery, dlatego ci o tym powiedziałem.

Zorina

Szczerośc jest ważna ale to chyba zabolało Celinę.

Inka

Genialne Aniu! Celina nie może patrzeć na ziemniaki, a mimo to robi placki dla Michała. To się nazywa miłość!