Jest taka noc

Konarska

24 grudnia 1948
Danusia z zachwytem wpatrywała się w wiszące na choince bombki. Kiedy się w nich oglądała, jej twarz stawała się z jednej strony ogromna, a z drugiej – śmiesznie mała. Dziewczynka zaśmiała się, patrząc w swoje oblicze.
- Co, kochanie, podobasz się sobie? – spytała ciepło Wiktoria.
- Tak! Jestem śliczna! – powiedziała, z nieukrywanym zachwytem dwulatka.
Ruda uśmiechnęła się czule do córeczki. Mała była tak podobna do Władka – miała jego oczy, usta i nosek. Śliczna.
- Wika! Grzyby ci się przypalają! – krzyknęła z kuchni Celina.
- Już, już idę – powiedziała – Kochanie, tylko nie stłucz. Za chwilę przyjdzie wujek Michał i dokończycie ubieranie choinki, dobrze?
- Tak – zaśmiała się Danusia.
Wiktoria weszła do kuchni. Celina doprawiała żurek. U Rudnickich, w Lubelskiem, na wigilię jadało się barszcz czerwony, z kolei Konarscy od wieków w ten szczególny dzień jedli grzybową. Grzyby na zupę co roku zbierał Czesław, ale teraz jego nuż nie było. Zaginął bez wieści w sowieckich kazamatach. Ostatnia wiadomość od niego pochodziła z ’41 roku, kiedy z Jankiem siedział na Łubiance. Markiewicza wywieźli do willi szczęścia, a los Konarskiego był nieznany, choć tak łatwy do przewidzenia – albo zakatowali go podczas przesłuchania, albo umarł w tajdze czy przy ewakuacji polskiego wojska. Maria nie chciała o tym myśleć, wolała skupić się na jasnych stronach swojego życia. Miała ich wiele – odważnych, a przede wszystkim bezpiecznych synów, miłe i kochające do szaleństwa swoich mężów synowe, dwie absolutnie najsłodsze na świecie wnuczki – Marysię i Dankę, a trzeci wnuk miał przyjść na świat w maju. Teraz to oni byli sensem jej życia. Zajrzała do kuchni – dziewczyny śmiały się i coś gotowały, rozmawiały o różnych bzdurach. Mimo protestów teściowej, postanowiły zrobić swoje przysmaki.
- Mamo! – Usłyszała głos najmłodszej wnuczki.
Pochyliła się do niej i oznajmiła, że mama zajęła się gotowaniem. Marysia przyjęła to ze spokojem i zaczęła nawoływać tatę. Michał zjawił się przy niej niemal natychmiast. Wziął córeczkę na ręce i zaczął z nią chodzić po pokoju, pokazując choinkę i opowiadając historie o przedwojennych świętach. Maria nie mogła się napatrzeć na to, jak młodszy syn zajmuje się córeczką. Była jego oczkiem w głowie, dla niej dałby się pokroić. Zakochał się w niej, ja to on, od pierwszego wejrzenia. Minutę po pojawieniu się na świecie, Marysia zdobyła serce swojego taty na zawsze. Michał chciał jej przychylić nieba – potrafił nosić ją godzinami, opowiadać jej bajki, rysować z nią, czytać. Celina próbowała protestować przeciwko takiemu rozpieszczaniu małej, jednak w głębi duszy cieszyła się, widząc męża, wpatrzonego w małą jak w święty obrazek.
- Kochanie – Michał mówił do Marysi, jakby była dorosła – Teraz z Danką będziecie wypatrywać pierwszej gwiazdki. Kiedy się pojawi, będziemy mogli usiąść przy stole.
- A ty? – Dziewczynka mocno ścisnęła tatę za szyję.
- A tatuś pójdzie się przebrać – W salonie pojawiła się Celina – Chodź, popatrzymy sobie przez okno.
***
- Jest! Jest! – krzyczała z radością Danka.
Jak co roku, zasiedli przy stole. Po raz pierwszy byli w komplecie – wcześniej Władek siedział w więzieniu, a w ’45 Michał i Celina byli w Monachium. „Prawie w komplecie” pomyślała Maria, patrząc na puste nakrycie „Brakuje pana domu”. Odtrąciła od siebie tę myśl. Nie chciała się zadręczać wspomnieniami. Jednak w wigilię zawsze słyszała bas Czesia, śpiewającego swoją ulubioną kolędę. Zamknęła oczy, chcąc, by obraz męża rozmył się… Żeby jego brak tak bardzo jej nie bolał. Zapaliła świeczkę i powiedziała do Władka:
- Poprowadź modlitwę.
Władek wziął do ręki Pismo Święte i wszyscy wsłuchali się w ten sam, od lat niezmienny fragment Dobrej Nowiny.
- W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, by przeprowadzić spis ludności w całym państwie…
Gdy starszy syn skończył, w gardle Marii na dobre zamieszkała gruszka.
- Miłości Przenajświętszego Dzieciątka Jezus, obejmij mnie – mówił pierworodny, ale Konarska słyszała głos męża, który modlił się tymi słowami z niezwykłą gorliwością.
Nadszedł czas składania sobie życzeń. Maria postanowiła odstąpić swoich synków im żonom, a sama pomyślała, jak co roku, krótkie życzenia: „Czesiu, gdziekolwiek jesteś, życzę ci, abyś był szczęśliwy. Kocham cię i nigdy o tobie nie zapomnę. Przyjrzała się Władkowi – trzymał Rudą mocno w ramionach, a ona dawała się objąć jego szerokimi ramionami.
- Życzę ci, abyś pogodził się z tą naszą nową Polską. Abyś mnie i Danusi już nigdy nie zostawiał – Usłyszała głos synowej.
- Kocham Cię – odpowiedział tylko Władek.
-Żebyś była szczęśliwa, zawsze się tak uśmiechała, bo wtedy wyglądasz przepięknie i żebyś nigdy nie zapomniała, że cię kocham – W innej części pokoju życzenia składał Michał – A tobie, kochany – pochylił się i mówił do coraz bardziej widocznego brzucha Celiny – Żebyś mamy mocno nie kopał i żebyś się tam dobrze rozwijał, bo my wszyscy już na ciebie czekamy – Nagle na jego twarzy pojawił się zachwyt – Cela, on kopie – powiedział, po czym pocałował brzuch żony.
- A ja już na buziaka nie zasługuję? – droczyła się z mężem Celina – Życzę nam, żebyśmy zawsze byli tacy szczęśliwi, jak teraz.
- Żebyś zapomniał o tej całej wojnie.
- Żeby mama była zadowolona z życia.
- Żebyś miał siłę na dźwiganie dwójki dzieci.
- Przepraszam, za tamtą sprawę z Karoliną.
- Żebyś dobrze zniosła ciążę.
- Żebyśmy się już nigdy nie rozstali.
- Żebyś słuchała rodziców.
- Żebyśmy się w końcu wszyscy odnaleźli.
Życzenia rozlegały się w pokoju. Przez chwilę wszyscy zapomnieli o tych okropieństwach wojny, o stracie bliskich… Po prostu żyli chwilą.
***
- Gdy się Chrystus rodzi – zafałszował Michal.
- Oj, śpiewać, o ty, kochanie, nie umiesz.
Od dwoch godzin siedzieli, rozmawiali, śpiewali kolędy. Danka zasnęła, a Marysia siedziała, wtulona w mamę.
- Zaśpiewaj mi – poprosiła.
- Babcia ci zaśpiewa – uśmiechnęła się Celina.
- Nie. Wszyscy.
Po chwili pokój zapełnił się radosnym, pełnym nadziei „Lulajże Jezuniu”. Ulubiona kolęda Michała. Władek wolał „Przybieżeli do Betlejem”. Sielankę przerwało pukanie do drzwi.
- A kogo tam niesie – krzyknął Michał.
Maria podniosła się z kanapy i poszła do drzwi. Otworzyła je i ujrzała oczy. Piękne, szare oczy, przyglądające się jej z miłością. Oczy, w których zakochała się wiele lat temu. Oczy, w których zawsze odnajdywała wsparcie.
- Czesiu…
Mąż wziął ją w ramiona i mocno przytulił. Przez chwilę byli jednością, ich ciała, spragnione swojej bliskości rozkoszowały się tą chwilą. Nareszcie.
- Wszystko w porządku? – zapytał z pokoju Władek.
- Chłopcy… chłopcy tata wrócił – powiedziała, jakby to znowu były dawne czasy, a Czesław wrócił z jakiegoś szkolenia.
Michał jako pierwszy podbiegł do ojca i mocno go wyściskał. Po przywitaniu z synami, major Konarski zaczął przyglądać się kobietom, siedzącym przy stole.
- Tato – wyrwał się Michał – Pozwól, że ci przedstawię moja żona, Celina, córka Marysia i nasze słoniątko.

Inka

"Nasze słoniątko"! Jak Janek!

Bardzo ładne, znowu świąteczne. Dziewczyny, co was tak wzięło, zimę chcecie wywołać?
To ja napiszę wielkanocne, a co!

No piękne Olu, nie mam się do czego przyczepić, niesamowite wręcz Smile

Aaa, a jak sobie wyobraziłam Michała, który chce śpiewać kolędę, ale fałszuje-cudo!

I świetnie napisany moment składania sobie życzeń Smile

lilka1234

Jak tak czytam, to mogliby w serialu nakręcić jakąś scenę z wigilią. Cudowne opowiadanie:) Chciałabym zobaczyć chłopaków w roli ojca.

Inka

Mogliby. Ale w CzH nigdy nie ma zimy... a bardzo chętnie bym zobaczyła, chłopaków biegających po śniegu i...ach.

lilka1234

Lena mogłaby wspominać jakieś święta, które spędziła z Jankiem. w końcu kiedyś ta zima była. A jakby raz sobie wspomniała to by nawet śniegu nie musieli robić, tylko jakąś choinkę by postawili i już Smile

Konarska

Dziękuję Wam bardzo. A to opowiadanie, to wina Klaudii, bo mnie zaispirowała. Paulina, czekam juz na 2 obiecane opowiadania!
Też bym chętnie zobaczyła Święta... Mam nadzieję, że moje opowiadania trochę Wam to przybliżają...

Inka

Ach, wygląda na to, że rzucam słowa na wiatr Smile

Ale może kiedyś coś... Smile