Celina i Rainer

Zorina

Celina paliła papierosa i bezmyślnie gapiła się w okno hotelowego pokoju. Była ubrana w wełniany żakiet i białe spodnie.
Co ja robię zastanowiła się. Tak bardzo nie chciała tu wracać i zapomnieć o tej całym wojennym koszmarze i tym krótkim flircie z komunizmem ,jaki przeżyła zaraz po zakończeniu wojny.
Tymczasem znowu się tu znalazła i musiała współpracować z człowiekiem ,którego nienawidziła z całego serca .
Przymknęła oczy. Wypełni swe zadanie ,dostanie upragnioną wizję w Stanach i zacznie nowe ,normalne życie . Bez przeszłości i strachu.
Tylko znowu będzie sama. Zawsze czuła się samotna w każdym ,swym związku.
Krzysztof nie rozumiał jej zamiłowania do poezji ,nudziła się w jego towarzystwie i nie było z nim żadnych większych uniesień ,ale chyba nigdy by jej zdradził ani nie zostawił dla innej kobiety.
Ciągle czuła się winna ,gdy myślała o jego śmierci. Nie zasługiwał na to by zginąć w tak okrutny sposób.

Michał ,zawsze umiał ją rozśmieszyć ,szalony ,kochany chłopak z opadającą na czoło jasną czupryną ,łobuzerskim uśmiechem i oczami niebieskimi jak niebo w Milanówku.Ale on również nie chciał ,nie potrafił jej zrozumieć ,cały czas chciał walczyć.
Nie potrafił zaakceptować tego ,że Celina się zmieniła i nie jest już tą dziewczyną w olśniewającej ,jasnoczerwonej sukni z którą wchodził do kasyna. Wyglądała w tej sukni jak filmowa gwiazda ,rodem z Hollywood. W takiej Celinie się zakochał i taką chciał mieć u swego boku jakbym nie dostrzegając ,że tamtej Celi już nie ma i nigdy nie będzie.
Może tak zawsze jest ,że proza życia niszczy najbardziej romantyczne uczucia ?
Nie była pewna czy dalej kocha Michała albo to nie była nigdy miłość ,tylko wybuchowa mieszanka młodości i fascynacji ?

Rainer siedział w swoim pokoju i zastanawiał się co może zrobić dalej. Pierwszy raz w życiu czuł się jak zaszczute zwierze w klatce. Do tej pory zawsze spadał jak kot na cztery łapy i miał duże możliwości manewru w każdej sytuacji. A teraz każdy mógł go zabić ,sprzedać i mimo charakteryzacji nie mógł się czuć bezpieczny spacerując po Warszawie.
Wydawało się ,że łatwo okantuje Celinę ,weźmie diamenty i da nogę i ucieknie do jakiegoś kraju Ameryki Południowej ,może do Argentyny. Tam by sobie ułożył spokojnie życie i nikt by w nim nie rozpoznał Larsa Rainera ,szefa warszawskiego gestapo.
Nic jednak nie szło po jego myśli.

Celina zgasiła papierosa w popielniczce. Siedziała przy stoliku z Rainerem i jedli razem śniadanie.
Patrzył na nią i uśmiechał się ,co ją strasznie irytowało bo była pewna ,że coś knuje ,tylko nie wiedziała jeszcze co.
-Czemu mi się pan tak przygląda ?spytała rozdrażnionym głosem.
-Patrzenie na piękną kobietę ,to największą rozkosz w życiu mężczyzny rzekł zniżając swój głos do uwodzicielskiego szeptu.Chyba się w pani zakochałem.
Celina wybuchnęła głośnym śmiechem aż kilka osób przy sąsiednich stolikach się obejrzało .
-Rainer powiedziała po chwili to znaczy Schulz ,naprawdę masz mnie za taką idiotkę ? Nie wierzę ,w żadne twoje słowo.
-Też bym nie wierzył na pani miejscu odparł Lars spokojnie ,przyglądając jej się uważnie. Dużo namieszałem w pani życiu i ma pani prawo mnie nienawidzić ale od nienawiści do miłości jest często tylko jeden krok.
-Nie nabiorę się nigdy na pańskie sztuczki rzekła Celina.

Inka

Ciekawie napisane Smile

Mondler

"-Patrzenie na piękną kobietę ,to największą rozkosz w życiu mężczyzny" Idealnie napisane. Toć to sam Lars Rainer. Aż w uszach rozbrzmiewa mi głos Adamczyka Very Happy

Hmmm, dzisiaj tak sobie myślałam w pracy: ciekawe co na to wszystko by Halbe powiedział Very Happy

Na tę grę Celiny i Rainera w VI sezonie ;>

A jeszcze co do Celiny i Michała, to na podstawie Twojego opowiadania Iwonko, doszłam do wniosku, że właśnie do dzisiejszej Celiny bardziej pasowałby Krzysztof. Ten opanowany, nudny, ale dający jednak bezpieczeństwo.

lilka1234

Czyta się jak dobrą powieść Smile

Konarska

Mondler, Ty mi tu nie bluźnij...