Zazdrośnica

Inka

Czarny samochód podjechał pod kasyno. Celina i Michał czekali przed wejściem. Dłużewska dygotała z zimna, mimo, że miała narzucone na siebie futro - specjalnie na tę okazję załatwiło jej dowództwo - a Michał okrył ją swoim płaszczem.
- Do zobaczenia następnym razem! - zawołał za nimi Martin Halbe. Zamierzał zostać zdecydowanie dłużej. Nigdy nie wychodził z kasyna przed północą. Michał otworzył Celinie drzwi. Obszedł samochód i usiadł obok niej.
- Jak było? - spytał Pirat, kierowca. Jak dane im się było później przekonać, jego pseudonim nie wziął się z niczego. Pędził opustoszałymi warszawskimi ulicami jak szalony.
- Chyba wpadłem w oko pewnej blondynce w zielonej sukni. - uśmiechnął się Michał. Zrobił to specjalnie. Uwielbiał droczyć się z kobietami, które mu towarzyszyły.
- Widziałam. - przyznała Celina. - Nie rozumiem, jak można tak patrzeć na mężczyznę, wiedząc, że jest z kimś. - zwykle powściągliwa, tym razem nie mogła powstrzymać się od komentarza.
- Pani jest zazdrosna! - w głosie Michała dało się wyczuć nutkę radości.
- Po prostu mówię obiektywnie! - zaczerwieniła się. - Uważam, że powinna zachowywać się bardziej przyzwoicie.
- Do kasyna rzadko chodzą przyzwoite panienki. - wtrącił Pirat.
- Jest pani straszną zazdrośnicą. Współczuję pani przyszłemu mężowi.
- Na pana szczęście, to nie panu dane będzie nieść to brzemię. - odparła spoglądając za okno.
- Radziłbym pani uważać. Życie przynosi czasem niespodzianki. - zażartował Pirat.

Wysadzili ją bezpośrednio pod kamienicą. Michał chciał ją odprowadzić pod drzwi, ale uparła się, że da radę. Jeszcze by tego brakowało, żeby Krzysztof wiedział z kim była. Nie przeżyłby tego. Zresztą, musiała tylko przejść przez ulicę i już była na miejscu. Wbiegła po schodach do mieszkania, wyjęła z torebki klucz i przekręciła go w zamku.
- Gdzie byłaś? - Krzysztof nie spał. Zaatakował ją, gdy tylko przekroczyła próg.
- Mówiłam ci, że mam zadanie. - szepnęła.
- Zadanie. Tak ubrana. Tak umalowana. Byłaś z narzeczonym Hani, tak? - złapał ją za nadgarstek.
- Powiedziałam ci, gdzie byłam! - krzyknęła. - Możesz mnie puścić? - powoli uwolnił ją z uścisku. Do oczu naszły jej łzy. Stanęła nad umywalką i zaczęła zmywać makijaż. Po chwili za sobą ujrzała jego odbicie.
- Nie gniewaj się na mnie. - powiedział. Nie odezwała się. - Celina, czy to źle, że chcę mieć swoją przyszłą żonę tylko dla siebie? - zapytał. Odwróciła się.
- Życie przynosi czasem niespodzianki. - krzyknęła przez łzy i mijając go wyszła z łazienki. Położyła się na boku, odwróciła się bokiem i usnęła. Nie miał odwagi, by próbować ją obudzić.

Zorina

Dobry fragment ,tylko trochę za krótki.
Będzie ciąg dalszy ?

Dłużewska

Celina jest zazdrosna o Michała, a o Celinę Krzysztof. Ciekawe i chętnie poczytałabym, co dalej!

Konarska

Wow! Wow! Wow! Lubię czytać takie opowiadania... Czekam na ciąg dalszy Very Happy