Sabina Sajkowska

Zorina

Sabina lepiej znała się na ludziach niż prostoduszny profesor ,od początku nie ufała Moslerowi.

Inka

Ale nie była zbyt dobra w przekonywaniu do swoich racji. Albo po prostu, choć czuła, że coś jest nie tak, to sama chciała wierzyć w to, co obiecywał.

Zorina

"Marzenie o czymś nieprawdopodobnym ma swoją nazwę ,nazywamy je nadzieją '

Konarska

Sabinę bardzo zmieniło getto. Kiedy do niego szli, była pewnie wielką panią profesorową, i była wściekła, że straciła swoją godność. I nie umiała się z tym pogodzić. Z czasem, kiedy już tyle nadziei zawiodło, starała się tylko przeżyć.

Inka

Ale szczerze mówiąc jej nie lubiłam: szczególnie na początku. Miała do Leny o wszystko pretensje, a Lena była Bogu ducha winna. Tzn wiem, że ją bardzo kochała, ale trochę przesadzała. Oliwy do ognia dolało to, że w książce przeczytałam jak lekceważąco wyrażała się o Janku!

Konarska

Ona się czuła lepsza od wszystkich, była przecież żoną TEGO profesora Sajkowskiego. A żeby jej córka z jakimś biedakiem z Pragi... Nigdy!!!

Inka

No właśnie! I za to jej nie lubiłam.

Karolina

A ja ją lubiłam, bo była prawdziwa w swoim rozgoryczeniu, frustracji i gniewie. Na ogół Romantowska mnie drażni, ale tutaj wierzyłam jej w każdej scenie. Bardzo przejmująca w rozpaczy po odejściu Leny.

Janek...w sumie w serialu wydawała się go w pełni akceptować jako narzeczonego Leny, a to jednak był w tamtych czasach mezalians. Zwłaszcza że z Janka taki trochę ulicznik był - no specyficzny miał sposób bycia Laughing

choć bardzo inteligentny i o złotym sercu.

Inka

Też jej wierzyłam, nawet rozumiałam, a mimo to nie lubiłam Razz

Bo w warunkach wojennych, była właśnie do zrozumienia, ale jak sobie pomyślę, jaka musiała być przed wojną...
Janek z Leną...hm, no faktycznie mezalians, ale kochająca matka, by zrozumiała, że jej córka kocha cwaniaczka z Pragi. Poza tym, Janek był jednak nietypowy, jak na swoją klasę społeczną. Przecież studiował, czyli jakby nie było, przyszła warszawska inteligencja. A, że Janek był zdolny, to już sobie wyobrażam, że gdyby nie wojna, to Sabina by chodziła po sąsiadkach i mówiła
"Ale wie pani...moja córka jest żoną TEGO inżyniera Markiewicza!"

Karolina

Janek mega utalentowany był, wystarczyło popatrzeć na jego rysunki i odlotowe plakaty propagandowe. Szczerze, to był jedynym z chłopaków, którego wyobrażałam sobie po wojnie wtapiającego się w nową rzeczywistość, jeśli oczywiście władza ludowa by mu na to pozwoliła.

No ale to wątek Sabiny - w serialu to jednak inna postać niż w książce. Serdecznie wyściskała Janka, kiedy przyszedł do getta prosić o rękę Leny.

Świetne, choć bolesne sceny, kiedy uderza Romka bo ten wyrwał cebulkę z doniczki, albo wrzeszczy na męża i syna, bo pozwolili Moslerowi żywemu opuścić mieszkanie.

Inka

Janek pewnie by zaczął pracę w biurze odbudowy, ale wytrzymałby tam pewnie mniej więcej tyle, co Michał z Bronkiem na emigracji...

A do tych scen z Sabiną, to jeszcze trzeba dodać tę, jak krzyczy na Lenę o chleb! I to Romka "Nie zachowujcie się jak zwierzęta"